Ik heb heel lang gedacht dat ik anderen moest overtuigen van mijn kwaliteiten. Natuurlijk is dat af en toe ook wel zo, maar het begint zoals alles eigenlijk toch echt bij mijzelf. Ik moet eerst mijzelf overtuigen van mijn kwaliteiten. Dat blijkt soms lastiger dan je zou denken.
Motivatie
Heel lang heb ik gedaan wat anderen dachten dat goed voor mij zou zijn. Mijn motivatie kwam dan ook vaak van buiten mijzelf. Als je dit papiertje haalt dan kan je dat werk doen. Zo zit het systeem in elkaar. Wat natuurlijk best logisch is, want zonder systeem wordt het een grote zooi. Voor mij werkt het alleen niet. Ik probeer het steeds wel, omdat het blijkbaar nodig is om (een betaald) onderdeel te worden van het systeem. En ja, ik wil graag onderdeel zijn van de maatschappij door mijn bijdrage te hebben. Ik ben al wel een onderdeel door mijn vrijwilligerswerk, mijn ervaring met autisme en mijn inzet hiervoor, maar ik wil meer. Ik wil hier echt mijn beroep van maken. Deze motivatie komt van in mijzelf.
Geloof me het is een heel apart gevoel wanneer je motivatie krijgt van binnenuit. Vooral als je dat weinig hebt meegemaakt in je leven. Ik zie de kwaliteiten die ik heb, maar ik ken ook mijn valkuilen en weet waar mijn grenzen liggen. Die grenzen probeer ik telkens weer te verleggen in mijn honger naar kennis en die plek binnen onze samenleving. Toch heb ik ook twijfels. Twijfels door mijn eigen verleden waarin dingen misgingen en ik meer dan eens op mijn bek ging. Wel merk ik dat het geloof in mijn eigen kunnen de overhand begint te nemen. Ik begin dit ook steeds meer uit te stralen. Kijk naar de autisme inloop die ik samen met anderen heb opgezet. Kijk naar de gesprekken die ik heb gevoerd bij Opweg Coaching. Kijk naar het gesprek dat ik ga houden bij at. groep. Kijk naar de stand waar ik ga staan bij het symposium van DYL. Kijk naar het stukje coaching dat ik doe samen met Wilma van het Voormekaar team. Ik straal het geloof in eigen kunnen nu ook echt uit.
Kwaliteiten versterken
Wat maakt het uit dat ik nerveus ben de eerste keer (en nog heel wat keren daarna) dat zoiets staat te gebeuren. Iedereen is weleens ergens nerveus voor. En alle prikkels, neem ik op de koop toe. Daar heb ik last van, maar ik weet hoe ik ermee om moet gaan. Mijn ervaring met mijn eigen autisme helpt anderen. Dat is een grote kwaliteit. Ik zie die kwaliteit en daardoor gaan al die anderen het ook zien. Ik moet er nu alleen voor zorgen dat ik niet te snel ga. Zorgen dat ik mijzelf niet uit het oog verlies. Ik kan namelijk heel veel, maar zoiets als met school vorig jaar kan ik niet.
Opbouwen in mijn eigen tempo en echt geloven in mijn kwaliteiten. Dit blijven uitstralen en er aan blijven werken.
Om mijn ervaring nog beter in te kunnen zetten ben ik zoals jullie weten begonnen aan twee cursussen. Life coach en E-coach welteverstaan. Niet, omdat ik mijn ervaring niet al in kan zetten, maar juist om andere technieken te leren om het nog beter te kunnen. En ook om andere mensen te kunnen coachen die niet binnen het spectrum vallen. Ik haal dan wel is waar geen MBO of HBO papiertje, maar ik haal wel een diploma richting het vak waar ik graag mijn geld mee wil verdienen. Of dat uiteindelijk naast mijn uitkering zal bestaan of het geheel overneemt dat weet ik niet, maar ik wil er in ieder geval uiteindelijk wat eigen geld mee verdienen. Hier vecht ik al mijn hele leven voor en dat zal ik ook blijven doen.
Positieve berichten
Gelukkig zie ik de laatste tijd veel goede berichten over mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Zo las ik in een artikel op LinkedIn dat het de overheid meer op zou leveren dan kosten wanneer ze meer investeren in mensen zoals mij. Ik heb namelijk ook een afstand tot de arbeidsmarkt. Een afstand die ik zelf al heel lang probeer te verkleinen. Ik heb dan wel autisme, maar ik kan een hoop als je mij op de juiste manier gebruikt. Ik heb niet voor niets al die jaren zoveel over mijzelf geleerd. Zo kan ik duidelijk maken wat wel en niet voor mijzelf werkt. Zo kan ik samen met anderen kijken naar oplossingen. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor vele anderen die de woorden (nog) niet hebben.
Zelfkennis
Jaren lang heb ik mijzelf geholpen. Door elk traject over autisme aan te gaan wat op mijn pad kwam. Door aan te geven wat er in mij omgaat op bepaalde momenten. Door terug te kijken wat er misging, waardoor het misging en hoe ik dat de volgende keer anders aan wil pakken. Door over mijn zenuwen en prikkelgevoeligheid heen te stappen en dingen wel aan te gaan. Maar ook door aan te geven dat er simpelweg niet over alles heen te stappen valt. Door aan te geven dat ik soms de hulp van een ander nodig heb. En geloof mij maar, vragen om hulp is heel lastig. Het is namelijk makkelijker om dingen gewoon niet weer te doen nadat het een keer misging. Ik kies nu de moeilijke weg. De weg die mijzelf en daardoor ook anderen zal helpen.
In mijn kracht komen
Zal ik hierdoor mijzelf vaker tegenkomen? Ongetwijfeld, maar ik ga het gevecht aan. Ik analyseer, pas aan en probeer het dan nog een keer. De meeste antwoorden liggen namelijk in het doen en dat is nu juist het stuk dat zo lastig is. Vooral voor iemand met autisme. Het beeld is namelijk niet compleet als je iets voor de eerste keer doet en dat weerhoud velen om het dan te doen. Maar hoe kan je het weten als je het nooit doet? Dat is het constante gevecht. Jezelf overtuigen om dit gevecht keer op keer weer aan te gaan is een hels karwei. Nu ik dat zelf doe maak ik gigantische stappen en weet ik dat dit voor mij de manier is om fijner, beter, mooier en sterker in het leven te staan.
Reactie plaatsen
Reacties
Je hebt zo'n vooruitgang geboekt echt knap hoor en dat doe jij allemaal ZELF. Ik ben zo trots op jou.