Ik heb het al wel vaker gehad over de spanning die ik ervaar voor ik iets ga doen. Vaak zeg ik dan dat het om nieuwe en onbekende dingen draait. Dit klopt, maar ik wil er wel even iets aan toevoegen.
Een patroon
Mijn leven heeft een bepaald patroon. Ik wen aan dat patroon en voeg dan langzaam nieuwe dingen toe. Zou ik het niet op deze manier doen, dan was ik niet zover gekomen. Neem nou mijn relatie met Natalie als voorbeeld. Ik ontwikkelde gevoelens voor haar en met die gevoelens moest ik wat. Je maakt ze kenbaar en begint er langzaam iets te bloeien. Dit kenbaar maken om het te laten bloeien is niet makkelijk. Hoe zeg je nou tegen iemand dat je verliefd op diegene bent? In mijn geval was het vooral een hoop nervositeit vooraf met 1000 gedachten door mijn hoofd. Tot ik uiteindelijk besloot om het maar ‘gewoon’ te zeggen. Dit heeft goed uitgepakt, want we zijn al ruim 12,5 jaar bij elkaar.
Een liefdesrelatie aangaan en onderhouden is niet makkelijk. Er kwamen allerlei uitdagingen op mijn pad. In het begin zagen Natalie en ik elkaar vooral in het weekend en spraken we elkaar tussendoor op Skype. Dit was een fijn en duidelijk patroon om te volgen. Naarmate de tijd vorderde en onze relatie ook, besloten we om samen te gaan wonen. Eerst kon dit een tijdje in het huis van mijn vader en later hadden we ons eigen huisje. Het samenwonen was ook echt even wennen. Ineens zie je elkaar hele dagen en krijg je andere verwachtingen van elkaar. Wie kookt er, wie maakt wat schoon? Om maar een paar kleine dingen te noemen. Hier met elkaar over praten is enorm belangrijk. Het is namelijk niet meer lang leve de lol en allemaal leuke dingen doen. Het is ook alle rot klusjes verdelen en het eens worden met elkaar. Maar ook vragen als: Naar welke verjaardagen gaan we nog heen? Hoe pakken we dat aan? Of overleggen we het als we een uitnodiging krijgen? Dit lijken allemaal kleine dingen, maar het is zo belangrijk om te bespreken. Het is belangrijk om tijdig aan te geven als er iets niet loopt zoals je zou willen. Dit doen Natalie en ik gelukkig goed. Tenminste, nu doen we dat goed, want wij hebben dit ook moeten leren.
Wat ik probeer aan te geven, is dat ik langzaam aan nieuwe dingen wen en ik dan opgegeven moment weer dingen toe kan voegen. Het duurt alleen heel lang, voordat ik gewend ben aan de nieuwe situatie. Het is voor mij belangrijk dat ik mijzelf in de gaten blijf houden. Kan ik dat wat ik toevoeg aan? Ben ik gewend genoeg aan mijn huidige situatie om een volgende stap te zetten? Op welk gebied wil ik deze stap zetten? Erg belangrijk om dit helder te hebben en er dan ‘gewoon’ aan te beginnen. Pas als ik eraan begin weet ik of ik het aan kan. Kan ik dat niet, dan moet ik kijken wat ik aan kan passen of anders wil doen om wel die stap te kunnen zetten. In mijn vorige blog illustreerde ik dat mooi. Verder groeien is namelijk doelen stellen, uitvoeren, evalueren, van leren, aanpassen en dit net zo lang herhalen tot het doel bereikt is.
Van A naar E?
Uitvoeren zit al vroeg in die lijst en kom je al snel tegen. Ik ben er in al die jaren dan ook achter gekomen dat het een sleutelstuk is binnen ASS. De meeste mensen met autisme kunnen heel goed oplossingen bedenken en doelen stellen, maar om ze vervolgens uit te voeren is al snel een groot probleem. Te snel zie je veel te grote obstakels om bij jou doel te komen of om gebruik te maken van je eigen bedachte oplossing. Bij mij komt dit, doordat ik vaak te snel wil. Ik wil van A in één stap naar E, maar vergeet daarbij dat er ook nog B,C en D zijn. Dat is dan precies waar ik over struikel. Als ik van A naar B ga en mij hier eerst opricht zal ik betere kans van slagen hebben. Dat succes zal mij helpen om verder te groeien en de stap naar C te zetten.
Wat hier ook enorm belangrijk bij is, is de planning. In mijn hoofd plan ik van A tot E in één stap. Zoals je net hebt kunnen lezen, werkt dat totaal niet. Plan daarom eerst eens je A tot B. Dat is namelijk je eerste stap. Daar valt enorme winst te halen. Je hoofd kan namelijk veel beter omgaan met een kleine stap. Zo behoud je het overzicht , zonder dat E ooit uit het zicht raakt. Je bent ook veel eerder geneigd om daadwerkelijk tot uitvoering over te gaan wanneer de stap kleiner is.
Maar wat als het mij niet lukt om bij D of E te komen? Dan kijk je wat er misging bij de stap daar naartoe. Je neemt ook wat er goed ging bij A,B en C mee in je volgende plan. Zo kom je stukje bij beetje dichterbij je doel. Dit is tegenwoordig mijn patroon. Een patroon van dingen doen en stappen zetten. Een patroon van leren van die stappen en mijn plan daarop aanpassen. Door deze aanpak kan ik beter omgaan met de spanning die ik voel wanneer ik iets toevoeg aan mijn leven. Ik kan het ook beter opbrengen om het te blijven doen, ondanks dat ik die spanning voel. Het moet alleen wel op mijn tempo en dat heeft tijd nodig.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi blog, je bent goed bezig telkens een stukje verder het duurd misschien iets langer maar jij komt er wel
Schitteren verwoord weer, het is een genot om te lezen hoe jij je steeds verder ontwikkeld. Trots op jou !!!