Meer dan gedachtToen mijn nooit eindigende traject rondom mijn autisme begon, had ik niet durven dromen, laat staan denken, dat ik vandaag ben wie ik ben en doe wat ik doe. Ik heb een leven gecreëerd dat bij mij past door mijzelf te ontwikkelen. Door open te worden en te zijn over mijn autisme en de dingen waar ik in het leven tegenaan loop. Ik ben van een jongen die eenzaam en alleen in hoekje zat (vaak letterlijk,) uitgegroeid tot iemand die nieuwsgierig is naar anderen en zichzelf. Ik ben nu een meerwaarde voor mijn omgeving. Mijn blog, de Autisme ontmoetingsavond en mijn voordrachten zijn daar voorbeelden van in mijn werkende leven. Maar ook voor mijn familie ben ik een luisterend oor, maatje, vriend en de plaatselijke dorpsgek. Die hele gekke kant komt eruit bij mensen die ik helemaal vertrouw en waar ik dit gedeelte van mijzelf kan en mag laten zien. Niet gek dat dit tegenwoordig veel bij mijn vader tevoorschijn komt. Hij doet net zo vrolijk mee!

Veel tegelijkAfgelopen vrijdag had ik veel aan mijn hoofd. Er kwamen meerdere taken tegelijk op mij af. Ik had een aantal e-mails waar ik op moest reageren. Ik moest nog een gedicht maken voor die dag. Ik had bericht van Hogeschool Windesheim over de intake procedure. Hiervoor moest ik een vragenlijst beantwoorden over de opleiding. Dit moest voor aankomende donderdag af zijn. Ik was bezig met les 15 van de Life coach opleiding en daar wou ik eigenlijk ook mee verder. Ik wou eigenlijk ook nog bezig met mijn voordracht voor Mama Vita, omdat ik maandag een gesprek heb met Adèle van Mama Vita Achterhoek over die voordracht. Dinsdag ga ik samen met Soraya van de Stadskamer naar Hogeschool Windesheim. Voor een gesprek over de praktijkplek, om het gebouw te bekijken en om al persoonlijk kennis te maken met de leraar. Hier heb ik vragen over dus daar moest een lijst voor gemaakt worden. Deze lijst had ik al deels klaar, maar die moest ik aanpassen nadat ik het intake formulier van school had gekregen. ’s Avonds had ik ook nog afgesproken met mijn moeder om bij haar op de koffie te gaan. Overzicht creërenMijn hoofd was overladen aan taken en dan weet ik dat ik makkelijk dicht kan slaan en tot niets meer kom. Om dit te voorkomen moet ik al deze taken op een rijtje zetten. Vervolgens ga ik dan met de taken bezig die het eerst af moeten of taken die het belangrijkst zijn. Langzaam streep ik dan af wat klaar is. Zo zie ik wat gedaan is en wat er nog moet gebeuren de komende tijd. Mijn lijst ziet er dan zoals hier onder uit.

Waarom ben jij vrijwilliger bij de Stadskamer en niet ergens anders?Ik had een mail gestuurd naar de Stadskamer met de vraag of mijn blog een keer gedeeld kon worden in de nieuwsbrief. In ruil daarvoor wou ik wat terug doen. Voor wat hoort wat en zo begon ik stukjes voor de Dorpskamers in Neede en Eibergen te schrijven. Stukjes voor in de nieuwsbrief en op Uit In Neede.Door het contact met Soraya, zei is coördinator van de Dorpskamers in Neede en Eibergen, begon ik opener te worden. Zo vertelde ik opgegeven moment dat ik de Dorpskamers een mooi initiatief vind, maar dat ik wel wat mis. Met name iets autisme specifieks. Ik zou mij graag inzetten voor het opzetten van een autisme praatgroep. Binnen onze gemeente was er namelijk nog niet zoiets. Wel in de grote steden om ons heen. Enschede en Doetinchem bijvoorbeeld, maar er is niets dichterbij. Voor sommigen, waaronder mijzelf, is het reizen naar en zijn in zo’n drukke stad erg prikkel overladend.   Ik wist ook al dat wat andere mensen enthousiast waren over het idee van zo’n autisme praatgroep. Het mooie aan de Stadskamer en vooral de mensen die er werken is dat ze open staan voor dit soort ideeën en daar graag het gesprek over aangaan. Waar kan werken ze graag met je mee. Dit was dan ook niet anders met Soraya. Ze zei dat ze al met zo’n soort idee rondliep, maar dat er wel iemand nodig was om eraan mee te werken. Diegene dat ben ik nu dus en zo is de Autisme ontmoetingsavond ontstaan.De Stadskamer werkt voorliggend en heeft de focus op een stuk herstel en ontwikkeling. De Stadskamer kijkt naar wat dan wel. Daarbij verbind de Stadskamer mensen met elkaar. Dit zijn allemaal dingen waar ik mij in kan vinden. Het meedenken met mijn ideeën en de (kern)waarden van de Stadskamer maken dat ik graag vrijwilligerswerk doe voor de Stadskamer. Daarbij krijg ik ook het idee dat ik door kan groeien binnen de Stadskamer. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik graag meer doe en dat mijn functie als vrijwilliger uitgroeit tot meer. Als ik dan één kritisch puntje mag noemen dan is het dat er hier wat meer duidelijkheid over mag zijn.  Voor de rest kan ik zeggen dat ik niet vaak heb meegemaakt dat er zo fijn met vrijwilligers word omgegaan.Wat zijn jou verwachtingen bij het woord ‘vrijwilliger’?Als vrijwilliger kan ik mij ontwikkelen en doorgroeien binnen een veilige omgeving. Ik kan gebruik maken van mijn talenten en eerlijk zijn over mijn valkuilen. Ik heb wel verantwoordelijkheden, maar ik draag niet de eindverantwoordelijkheid. Daarbij doe ik dat wat ik doe uit eigen vrije wil. Dat is waar in mijn ogen het woord ‘vrijwilliger’ omdraait.Dat ik geroeid ben en mijzelf ontwikkelt heb in het halfjaar dat de Autisme ontmoetingsavond bestaat is duidelijk. Ik krijg steeds meer verantwoordelijkheden en taken. Soms doe ik de avonden al alleen. Dit gaat mij prima af. Waar ik eerst dacht dat ik dingen verkeerd deed, omdat ik ze anders doe dan Soraya, voel ik nu juist dat mijn andere manier van doen een toevoeging is. Ik begin mij ook verantwoordelijker te voelen voor de groep, nu ik vaker alleen met ze zit. Ik vind alleen niet dat deze vorm van verantwoordelijkheid bij de rol als vrijwilliger hoort. Het is niet dat ik die verantwoordelijkheid niet aankan, maar ik vind hem niet passend bij mijn huidige rol. Daarin moeten we kijken wat we kunnen doen, maar ik twijfel er niet aan dat dit goed komt.Wat brengt de Stadskamer jou?  De Stadskamer brengt mij groei en ontwikkeling. Een plek waar ik kan zijn wie ik ben. Een plek waar ik in alle vrijheid mijn ideeën los kan laten en bespreekbaar kan maken. Het is zelfs de eerste plek waar ik voel dat ik ook mijn kritiek kan uiten. Dit heb ik bij geen enkel andere (vrijwilligers)werkplek aangedurfd. Ik voel mij vertrouwd en veilig genoeg om dit te doen. Dat vind ik extreem waardevol. Zo leer je samen en groei je samen. Ik voel mij gezien en gehoord zelfs wanneer het nieuws dat ik breng niet positief is. Alles is bespreekbaar zonder oordeel. De Stadskamer brengt mij al deze waardevolle dingen.Samen maken we de Stadskamer nog mooier. Wat breng jij mee?Mijn laptop tas, met mijn eigen gemaakte kletspot, voorstel formulier en allerlei andere behulpzame dingen. Ik denk alleen niet dat dit bedoelt wordt met deze vraag, zeg ik met een knipoog. Ik neem mijn eigen ervaringskennis over autisme met mij mee. Mijn geheel eigen denkwijze en mijn eigen manier van doen. Ik durf over elk onderwerp te praten wat erg waardevol is voor de groep. Dit komt niet van mijzelf, maar dit wordt mij gezegd door de mensen daar. Ik voel dit zelf ook en ik weet dat dit zo is, maar een bevestiging is fijn. Je kan aan mij zien dat ik overprikkelt, en nerveus ben wanneer ik aan iets nieuws begin. De mensen mogen dit zien. Ik ben wie ik ben en dat heb ik nou eenmaal. Ik zeg ook wat ik vind. Vaak opbeurend en positief, maar soms ook met een kritische noot. Dit verwacht ik overigens ook terug. Als ik iets beter en/of anders had kunnen doen dan hoor ik dat graag. Daar leer ik van. Maar ik hoor het ook graag als ik het goed heb gedaan of dat mijn andere kijk juist helpend en prettig is. Ik kan bij de Stadskamer echt mijzelf meenemen.

Het verledenIk ben dankbaar voor alle begeleiding die ik heb gehad omtrent autisme. Zelfs voor de dingen die daarin niet werkten. Daar leer je namelijk (later) weer van. Toch wil ik hier in het bijzonder Leonie van de Paaschberg bedanken. Bij haar begon het voor mij en mijn familie. Mijn familie leerde hoe ze de juiste dingen konden vragen en hoe ze mij het beste de informatie konden geven die ik nodig heb. Ik leerde hoe mijn autisme in elkaar steekt en hoe ik daar mee om kan gaan. Natuurlijk was ik er nog lang niet na die tijd, maar dat was wel het begin dat mij aan het werk heeft gezet. De juiste begeleiding/coaching is het begin naar een sterkere zelf. Naast dat stukje van het pesten waar ik de eerder over schreef is dit nog een stukje waardoor ik meer voor mijzelf ben gaan vechten door op onderzoek uit te gaan. Ik ontwikkelde hier een stukje gezonde nieuwsgierigheid naar mijzelf en wat mijn autisme voor mij betekent. FamilieVoor mij was het heel belangrijk dat die honger naar kennis over mijzelf werd aangewakkerd. Uiteindelijk moet je het namelijk zelf gaan doen. Dan is zelfkennis je grootste wapen. Daarnaast is je netwerk ook van groot belang. In mijn geval begon dat netwerk bij mijn familie. Wie mijn blogs leest weet hoe belangrijk familie voor mij is. Daar heb ik heel hard voor moeten werken. Met name aan de relatie met mijn vader. Ik ben niet opgegroeid in een warm bad. Een thuis waar er veel begrip was en waar er goed met elkaar werd gepraat en werd omgegaan. Ik heb dit zelf moeten creëren. Nu ben ik dankbaar dat ik wel dat warme bad heb. Dat ik wel kan praten met mijn familie. Dat er begrip is voor mijn beperkingen en er gebruik wordt gemaakt van mijn kwaliteiten. Lieve familie, bedankt. Fijn dat jullie er voor mij zijn en ik er voor jullie mag en kan zijn.NatalieHier houd mijn netwerk niet op. Ik ben namelijk getrouwd met de sterkste vrouw die ik ken. Lieve Natalie ik ben dankbaar dat ik jou al ruim 13 jaar in mijn leven heb. We hebben een groot deel van onze levens samen doorgebracht. Jij hebt mij gezien op mijn slechtst, op mijn best en alles daar tussenin. Als ik het moeilijk heb, weet jij de juiste dingen te zeggen. Of nog beter, je weet wanneer je niets moet zeggen en mij gewoon even moet laten gaan. Jij helpt mij om te groeien als persoon. Jij begrijpt mij beter dan wie dan ook. Bij jou voel ik mij veilig om alles van mijzelf te laten zien. Ik ben heel dankbaar dat ik jou in mijn leven heb.NetwerkIk heb nu vertrouwen in mijn basis netwerk. Mijn lieve vrouw en familie. Hierdoor durf ik mijn netwerk uit te bereiden op andere vlakken. Ik ben dankbaar voor de Autisme ontmoetingsavond. Dankbaar voor alle mensen die er komen. Dankbaar voor de complimenten die ik van die mensen ontvang over mijn kennis en manier van doen. Ik ben dankbaar voor mijn vrijwilligersfunctie bij de Stadskamer. Ik ben dankbaar dat er zo fijn met mij mee wordt gedacht door Soraya. Ik ben dankbaar voor de fijne structuur die de nabesprekingen van de Autisme ontmoetingsavond hebben. Om de week een ontmoetingsavond en in de weken daar tussen een gesprek. Dit is een zeer prettige werkwijze. Ik ben dankbaar voor de begeleiding die ik heb gehad van jobcoach Jeanet van at.groep. Dit heeft ook goed bijgedragen aan mijn ontwikkeling. Ik ben dankbaar dat ik mocht spreken met haar collega’s over autisme. Over dingen waar ze rekening mee kunnen houden binnen hun ondersteuning aan mensen met autisme. Ik ben dankbaar dat ik fijne mensen van Mama Vita heb ontmoet. Ik ben dankbaar dat ik in oktober bij Mama Vita Achterhoek mag spreken over mijn leven en mijn autisme. Al vind ik dit net zoals bij at.groep natuurlijk heel spannend en gaaf om te doen.Het jaar tot nu toe  Ik moet zeggen dat dit jaar een top jaar is voor mijn ontwikkeling en netwerk. Al deze mooie dingen en deze fijne mensen doen mij goed. Ik ben ook blij en dankbaar dat ik mijn opleiding tot lifecoach en e-coach bijna heb afgerond. Dit jaar heeft mij richting gegeven. Zoveel richting dat ik in oktober aan de opleiding autisme begeleider begin, bij Hogeschool Windesheim in Zwolle. Als ik word aangenomen natuurlijk. De intake is in september. Dit had ik na het debacle van vorig jaar dus echt niet gedacht. Om nog even terug te komen op mijn vader, want dat is relevant voor dit stukje. Hij heeft alle bijeenkomst dagen vrij genomen om mij te kunnen brengen en halen. Alle prikkels die hij weg neemt door te willen chaufferen, zijn voor mij van onschatbare waarde. Wat een top gozer is het! Dat is nou wat je kan bereiken als je samen aan je relatie werkt. Je creëert dan een stukje geluk door hard te werken. Er zijn nog veel meer dingen waar ik dankbaar voor ben. Heel veel kleine dagelijkse dingen. Er zijn ook nog meer mensen waar ik dankbaar voor ben. Ik kan alleen niet alles en iedereen noemen. Zelfs als ik dat probeer, zal ik mensen en dingen vergeten. Maar weet dat ik ook dankbaar voor jou ben. Dankbaar voor diegene die dit leest!

Lucky

Een bewust procesHet is niet fijn om te horen en te lezen dat iets wat jij hebt gedaan en gemaakt niet goed genoeg is. Ik voel dan hele heftige negatieve emoties. Waardoor op dat moment alles gewoon slecht is en ik mij waardeloos voel. Jullie hebben gelezen dat het even duurt om daar van te herstellen. En dat ik heel bewust met dat proces aan de slag moet gaan. Dit heb ik dus ook gedaan. Dit proces bestaat niet alleen uit het werken aan de leerstof. Het bestaat ook uit het verwerken van die onvoldoende. Het accepteren dat het gebeurt is. Mij realiseren dat ik er nog steeds goed voor sta. Dat is wat ik bedoel dat ik er bewust mee aan de slag moet gaan. Dit kost tijd en die tijd moet ik mijzelf geven.Ik laat de verwerking van die onvoldoende heel bewust gebeuren. Dat moet ook, want het moment van de onvoldoende beleef ik ook heel intens en door mijn hele lijf. Dan moet dat verwerkingsproces daar eerst ook zijn. Pas dan laat ik het naar het onbewuste gaan, zodat ik kan helen met een sterkere en positieve gedachtegang. Ik ga ook gelijk aan de slag met de informatie die ik op dat moment heb en verbeter mijn werk. Ik zet het in het doen. Vervolgens laat ik het werk rusten na de verbetering. Ik vraag om nog meer feedback en voorbeelden. Ik wacht op antwoord. Heb ik antwoord dan verbeter ik mijn werk nogmaals. Ik lees het nog drie keer door en zet de puntjes op de i. Pas dan lever ik de opdracht in. Tijdens het inleveren voel ik een beetje spanning. Hopend dat ik het dit keer goed heb begrepen en wetend dat dit de vorige keer niet zo was. Toch heb ik vorige week maandag op de inzend knop gedrukt.  Weer een week met emotiesToen begon het lange wachten. Tenminste mijn gevoel vond het lang. Vaak kijkt deze docente op een woensdag na. Natuurlijk was dat dit keer niet zo. Ik heb gedurende de week wat vaker mijn e-mail nagekeken. Ik krijg namelijk een notificatie per e-mail als mijn cijfer binnen is. Zelfs in het weekend heb ik gekeken. Al weet ik dat er dan niet wordt nagekeken. Bijzonder wat deze periode met mij doet. De dag des oordeelsVandaag, een week na mijn ingeleverde herkansing, is mijn werk nagekeken. Netjes binnen de week die een docent er voor krijgt. En wat denk je? Ik verwachte zelf wel een voldoende. Misschien een 7 als ik het beter heb begrepen, maar het is geen 7 geworden. Ik zal de spanning niet langer opvoeren en het maar gewoon vertellen. Ik heb een dikke, vette met bloed, zweet en tranen verdiende 10 behaald. Mijn eerste gevoel was opluchting. Ik moest het even in laten dalen. Daarna kwam de euforie. Het gevoel van enorme blijdschap en trots. Om dit gevoel vast te houden, heb ik besloten om deze 10 te vieren. Wat ik ga doen en waar ik mijzelf op ga trakteren weet ik nog niet, maar vieren zal ik het. Ik vind namelijk dat ik net zolang als ik ongelukkig was door die 5 ook gelukkig mag zijn met mijn 10. Ik maak deze blijdschap en trots heel bewust, zodat ik ook echt voel wat dit harde werken heeft opgeleverd.

Er was schaamte Vroeger schaamde ik mij voor mijzelf. Ik deed de dingen net even anders dan de meeste mensen. Ik voelde mij meer op mijn gemak wanneer ik alleen en in stilte gewoon mijn ding kon doen. Al die sociale prikkels, vooral op school, werden mij vaak teveel. Daardoor zonderde ik mij af. Doordat af zonderen hoorde ik natuurlijk nergens bij. Ik snapte ook nooit wat ik moest zeggen en hoe ik dat dan moest brengen dus zei ik liever niets. Ik was een heel makkelijk doelwit voor pesterijen. Ik wou dat ik mij toen beter kon verwoorden en alles beter van mij af kon schrijven zoals ik dat nu wel kan. Ik weet alleen dat ik dat niet meer kan veranderen dat was toen en dit is nu. Ik heb er veel van geleerd.Ik kon meer doenNatuurlijk zal ik het feit dat ik gepest ben niet bij mijzelf leggen. Het is niet mijn schuld. Wel had ik dingen anders kunnen doen om mijzelf beter te beschermen. Ik had het er met mijn ouders over moeten hebben, ondanks dat er niet gepraat werd thuis. Ik had het op school vaker aan kunnen geven. Die dingen had ik kunnen doen. Toch was ik toen niet zoals ik nu wel ben en ik had al helemaal niet de ervaring die ik nu wel heb.Het heeft altijd een impactIk moet wel zeggen dat de pesterijen een impact hebben gehad op mijn ontwikkeling. Het zegt niet alles, maar het is er wel een onderdeel van geweest. Zowel negatief als positief op de lange termijn. Het negatieve is dat ik een hele tijd heel onzeker over mijzelf was en dat deze gevoelens soms nog weer naar boven komen. Het positieve is dat het mij sterker heeft gemaakt. Het heeft er voor gezorgd dat ik weerbaarder wou worden. Dat ik mijzelf beter wou leren kennen. Wie ben ik en waar sta ik voor als mens? Wat wil ik wel en wat niet? Waar ben ik sterk in en waarin juist niet? Welk gedeelte van mijn autisme zorgt voor problemen en welk gedeelte is juist een enorme kwaliteit? Dat mijn prikkelgevoeligheid echt de grootste factor is dat mag nu wel duidelijk zijn. Ik heb natuurlijk al weleens kwaliteiten van mijzelf genoemd. Alleen hier en nu komt er één heel sterk bij mij naar boven. Het overbrengen van mijn eigen ervaringen en anderen binnen en buiten het spectrum meer begrip laten krijgen voor autisme en zichzelf. Dit doe ik natuurlijk door in gesprek te gaan en erover te schrijven.OmdenkenWaar ik vroeger het pesten en mijn autisme alleen maar als negatieve dingen kon zien, zie ik nu een veel positievere kant van mijzelf. Een kant die veel sterker is, maar ook een kant die heel diep verscholen lag. Gelukkig is het uitgraven begonnen. Ik gebruik mijn negatieve ervaringen voor wat goeds en positiefs. En hoe negatief is het werkelijk als ik er veel sterker uit ben gekomen? Fijn is anders, maar ik ben blij en trots op wie ik ben, wat ik doe en waar ik voor sta. Soms zijn er minder prettige ervaringen voor nodig om te groeien. Ga ik nog weleens op mijn bek? Doe ik dingen nog steeds anders dan veel mensen? Zijn er bepaalde dingen die ik niet kan? Op al deze vragen is het antwoord volmondig ja, maar daar schaam ik mij niet voor! Door op mijn bek te gaan, leer ik juist veel. Door dingen anders te doen creëer ik een unieke kijk op veel dingen, wat juist een hele sterke eigenschap is. De dingen die ik echt niet kan die accepteer ik, zolang ik maar weet dat ik alles heb uitgezocht en geprobeerd om het wel te kunnen.

BalansVaak wordt balans gezien als een perfect evenwicht of een rechte lijn. Ik kan je vertellen dat dit totale onzin is. Tenminste als we zoals nu over het leven praten. De balans waar ik het over heb, bestaat altijd uit pieken en dalen. Wat ik probeer te doen is zo hoog mogelijk te pieken, zonder heel diep te dalen. Dit vergt soms offers en het is soms zwaar voor mijn energie niveau.Neem nu mijn huidige bezigheden als voorbeeld. Mijn vrijwilligerswerk voor de Stadskamer, mijn online opleidingen en natuurlijk de presentaties/lezingen die ik af en toe houd. Daarbij besteed ik nu ook meer aandacht aan mijn familie. Ik vind het belangrijk dat het goed met ze gaat. Niemand had in het verleden gedacht dat ik dit allemaal zou kunnen. Je zou dus kunnen zeggen dat ik aan het pieken ben. Zo voelt dat over het algemeen ook. DalAls er dan zo’n onvoldoende komt zoals twee weken geleden, dan raak ik op dat moment in een dal. Om te zorgen dat ik niet heel diep wegzak in dat dal moet ik actie ondernemen. Het in het doen zetten. Erover schrijven, mijn opdracht aanpassen, de lesstof weer doornemen en om meer feedback en voorbeelden vragen aan de docent. Daarna moet ik ook meer hersteltijd pakken, zodat het cijfer mij niet in de weg blijft staan. Zoals jullie hebben gelezen in dat blog, heb ik één echte doen dag nodig en twee hersteldagen. Al begint het herstellen ook al op de dag dat ik het in het doen zet. VooruitgangIk zie je denken. Kost het je echt zoveel tijd om bij te komen van één zo’n onvoldoende? Dan zeg ik: “Ja, ik heb die dagen nodig, maar dat wil niet zeggen dat ik in die dagen helemaal niks kan.” Daarbij zijn deze 3 dagen niks vergeleken bij wat het mij in het verleden zou kosten. Dan moet je denken aan maanden en soms zelfs jaren. Ook de gevolgen zouden veel groter zijn. Ik zou namelijk per direct gestopt zijn, ondanks dat ik gemiddeld nog een 8 sta. Ik zag dat in het verleden niet. Ik zag alleen die onvoldoende en die onvoldoende betekent dat ik gefaald heb. Ik kon het gehele plaatje niet zien. Terwijl het hele plaatje is dat ik bij gemiddeld 5,5 een diploma haal. Een onvoldoende doet niks af aan het feit dat ik er goed voorsta. Daarbij is het weer een leermoment waar ik veel uit kan halen. Nu ben ik er trots op dat ik mijn hersteltijd zo enorm verkort heb. Alleen doordat ik weet hoe ik met mijzelf om moet gaan.   Een wereld van verschilIk kan zo gigantisch veel vergeleken met een aantal jaren terug en nog veel meer vergeleken met toen ik 16, 17, 18 was. Het feit dat ik de dag na die onvoldoende gewoon een goed gesprek van 75 minuten kon voeren voor een andere opdracht is bewijs van mijn groei. Natuurlijk zat die onvoldoende mij dwars, maar het hield mij niet tegen. Voor die opdracht van dat gesprek heb ik een 8,5 gehaald. Dat geeft vertrouwen dat ik meer kan ondanks het slechte moment van de dag ervoor. Die vrijdag, twee dagen na dat gesprek, had ik alweer een gesprek voor een andere les en ook dat gesprek ging goed. Het cijfer krijg ik alleen nog niet, want de lerares is met vakantie. We mogen ook de zaterdag niet vergeten. Ik had zoveel energie dat ik het hele huis en daarbuiten heb schoongemaakt.Mijn missieDoor mijn dal te verkleinen en door te weten hoe ik uit dat dal klim, kan ik weer sneller pieken. Zo kan ik steeds meer. Ik blijf mijzelf verbazen en verrassen. Dit is juist wat het leven zo mooi maakt. Deze balans werkt voor mij en ik hoop in de toekomst anderen te helpen met het vinden van hun balans. Vooral het stukje herstel en in het doen zetten kan een hoop bijdragen voor mensen (met autisme). Dat is de boodschap die ik mee wil geven.

Mijn realiteitMisschien dat het volgende je een beetje gek in de oren zal klinken, maar het is de realiteit voor mij. De spanning die ik voel en de overlading aan prikkels die ik krijg, zijn in de loop der jaren niets veranderd. Ja, er zijn natuurlijk wel situaties waarin het in hevigheid verschilt, maar dat is altijd al zo. Alleen weet ik nu veel beter hoe ik met deze dingen om moet gaan. Vooral binnen herstel. Daar spreek ik dan ook regelmatig over. Nu zal jij je wel afvragen: wat heeft dat met opgeven te maken? Dat zal ik eens even uitleggen.Wanneer ik angstig ben, vol zenuwen zit of overladen word door een situatie dan willen mijn brein en lichaam weg uit die situatie. Hoofdpijn, buikpijn en andere kwaaltjes krijgen dan de overhand. Ik denk niet helder meer na en het enige dat ik van binnen tegen mijzelf zeg is: “weg hier!” Dit is dan ook wat ik altijd deed. Ik haalde mijzelf weg uit de situatie. Dit is alleen niet de juiste manier. Bij een volgende situatie reageer ik namelijk weer precies hetzelfde. Ik wil zoals altijd gewoon weg. Als het ware deed ik gewoon het boek dicht en leerde ik niets over mijzelf.Wat zit erachterWaarom reageren mijn brein en lichaam zo op deze situatie? Waar zit het gevoel echt? Wanneer begin ik het te voelen? Wanneer wordt het meer of minder? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik het wel aankan? Daarbij zeggen de signalen die ik krijg niet dat ik weg moet, maar eigenlijk geven ze aan dat ze niet weten hoe ze ermee om kunnen gaan. Met al die vragen en meer ben ik aan de slag gegaan. Dit pas ik nog altijd op mijzelf toe. Er gaan namelijk nog steeds wel is dingen niet zoals ik ze graag zou willen. Die vragen helpen mij dan om te kijken wat ik nog aan de situatie kan doen en of ik bijvoorbeeld hulp nodig heb. Misschien kan ik het wel alleen met wat aanpassingen. Of misschien is dit gewoon te hoog gegrepen en moet ik het voor nu accepteren en stoppen. Maar wat er ook altijd uit deze kleine onderzoekjes uitkomt, het is beter dan opgeven en er niets van leren.Stoppen is in mijn ogen ook heel wat anders dan opgeven. Stoppen is alle mogelijkheden hebben onderzocht en weten dat het niet haalbaar voor je is. Of weten dat het wel haalbaar voor je is, maar het toch niet bij jezelf vind passen. Opgeven is stoppen zonder ook maar enig onderzoek te doen naar de mogelijkheden of opties die er zijn. Opgeven is alle groei kansen uit de weg gaan. Opgeven is je verschuilen achter dat wat er niet goed ging en dat als excuus gebruiken voor de toekomst. Terwijl je juist zoveel kan leren van datgene dat misgaat, je spanning bezorgd, angst aanjaagt, overprikkeld of onderprikkeld. Ontwikkeling naar eigen succesIk wil van mijzelf leren en mijzelf blijven ontwikkelen. Ik wil voelen en zien waar de grenzen liggen en ze verleggen. Ik wil de mogelijkheden onderzoeken die er op mijn pad komen. Ik wil mijn keuzes niet baseren op overprikkeling en angst. Ik wil ze baseren op de zelfkennis die ik heb en doorgaan tot ik de juiste weg heb gevonden. Ik weet wat er nodig is om dit te bereiken. Ik moet soms door de spanning, angst en overprikkeling heen kijken. De eerste paar keer overleven om vervolgens te kunnen leven. Hierdoor ben ik erachter gekomen dat achter al die nare gevoelens en momenten een hele hoop schoonheid schuilt die wacht om gevonden te worden.    

EenzaamHet kan heel eenzaam zijn in dat hoofd van mij. Vooral als mijn hoofd vol is en mensen er toch nog wat in proberen te stoppen. Ik word niet begrepen als ik wegloop. Ik word niet begrepen als ik even alleen wil zijn. Ik word niet begrepen wanneer ik ontplof. Maar hoe kan ik begrepen worden als ik niet vertel hoe het zit. Als ik niet vertel wat erin mij omgaat. Als ik niet vertel wat voor een dag ik heb gehad waardoor ik ontplof. Een groot deel van die eenzaamheid creëerde ik zelf. Door wel het gedrag te tonen. Het weglopen, alleen willen zijn en door te ontploffen. Maar geen uitleg te geven bij mijn gedrag.Eerst kon ik dat ook niet. Ik wist namelijk niet waarom ik deed zoals ik deed en al helemaal niet hoe ik dat dan overbreng op een ander. Ik moest opzoek naar een stukje zelfkennis en zelfreflectie. Na jaren van zelfonderzoek, waarbij het schrijven mij enorm heeft geholpen, weet ik nu wie ik ben, wat ik kan en dus ook niet kan en waarom ik reageer zoals ik reageer. Pas sinds een aantal jaren weet ik dit nu ook in gesprekken te uiten. Op het moment dat ik dat kon, is mijn leven positief veranderd. Niet langer eenzaam in mijn hoofd, maar samen in woord en gebaar.RelatiesDit heeft mijn familierelaties goed gedaan. Vooral de relatie met mijn vader, maar dat weten jullie onderhand wel. Ik heb ook harde keuzes gemaakt en afscheid genomen van een aantal mensen. Zo heb ik weer ruimte voor andere dingen zoals de Autisme ontmoetingsavonden, de cursussen die ik volg, maar bovenal voor de mensen die ik in mijn leven wil hebben. De mensen die ik nodig heb en de mensen die mij nodig hebben. Ik hoor weleens van die oppervlakkige opmerkingen. Jij hebt geluk dat je vader zoveel met je mee gaat. Dat hij je wel wil brengen en halen. De mensen die dat zeggen kennen mij en mijn vader dus totaal niet. Die mensen weten niet hoe hard mijn vader en ik aan onze relatie hebben gewerkt. Die weten niet wat wij samen hebben doorstaan. Die mensen weten niet wat er allemaal gespeeld heeft. Daarnaast gaan ze ook gelijk langs het feit dat ik ook veel voor mijn vader doe.Een stukje uitlegOm even terug te komen op dat brengen en halen. Dat heeft een reden. Als ik naar een stad  of verder weg moet rijden dan word ik overladen door prikkels. Als ik daar dan ook nog van alles moet doen. Wat eigenlijk altijd het geval is. Waarom rijd je er anders heen? Dan gaat dat al een stuk minder goed. Mijn hoofd is namelijk al overladen. Ik neem niks meer goed op en ik heb een verschrikkelijke tijd. Als ik dan na die tijd nog terug moet rijden dan kan je mij bij elkaar vegen als ik thuis kom. Dan ben ik dagen zo niet weken, niet meer in staat om de normale dingen te doen. Mijn hele leven lijd dan onder die ene dag.Op het moment dat je die prikkels die voortkomen uit het over concentreren tijdens het rijden wegneemt dan kan ik de rest gewoon tot mij nemen. Dan ben ik ook moe en vol aan het eind van de dag, maar wel instaat om goed te herstellen. De ervaring is dan prima en dan functioneer ik ook prima. Mijn vader weet dit en ik weet dit. Zo geven wij samen mij de meeste kans van slagen. Voor hem een kleine moeite. Voor mij een gigantische steun.

DinsdagMijn energie level was al wat aan de lage kant. De hele dag kwam er dan ook al weinig uit mijn vingers. Wat wel uit mijn vingers kwam, gleed er dan ook letterlijk doorheen. Ik liet gedurende de dag al een aantal keer wat vallen. Bestek en een koffie kopje om precies te zijn. Ik was dus al wat prikkelbaar. Ondanks dat besloot ik toch met school bezig te gaan om de dag nog enig sinds vruchtbaar te houden. Dit was dus, zoals achteraf ook bleek, niet de beste beslissing.De lerares keek erg snel na dit keer en ’s avonds wist ik mijn cijfer. Dat cijfer was een 5. Nu zou ik dit überhaupt geen fijn cijfer vinden, maar op het moment dat je al prikkelbaar bent dan komen de emoties er even uit. Boosheid, verdriet en ongenoegen. Mijn hoofd raakte hier heel  overvol van. Dit terwijl die al aardig vol was door hoe de dag was verlopen. Ongeveer een uur was ik zoals ik in mijn gedicht ook al zei, lamgeslagen. Maar ik herpakte mij heel sterk. Na dat uur begon ik al met het verbeteren van mijn werk. Natuurlijk gebruik makend van de feedback die ik kreeg van de docente. Ik heb ook niet direct daarna vanuit emotie het weer opnieuw ingeleverd. Ik krijg nog meer feedback en voorbeelden. Dus daar wacht ik geduldig op. Dan pas ik het nog meer aan en lever ik het weer in.Hierna werd ik weer redelijk rustig. Al bonkte het nog wel door mijn hoofd. Ik liep naar de koelkast om drinken te pakken. Ik opende de koelkast en er kwam een fles mayonaise uit de deur zetten. Deze fles viel vlak voor mij kapot op de grond. Ik en de keuken zaten onder de mayo. Normaal gesproken lig ik in een deuk en kom ik niet meer bij van het lachen. Helaas was dinsdag niet zo’n dag. Nu kwam de frustratie er echt uit. Ik vloekte en zuchtte een paar keer. Daarna heb ik nog anderhalf uur met Natalie gepraat over van alles. Niet veel later ging ik naar bed. Ik was zo moe van die dag. Gelukkig kon ik alles uitschakelen en gaan slapen. Ik sliep dan ook als een roosje.Woensdag   Toen ik woensdag wakker werd, was van dat goede slapen niet veel meer te merken. Ik stond weer aan en dan staat ook echt alles weer aan. Dit is altijd zo, omdat ik dan de dag met mijzelf doorneem en de eerste handelingen ga doen die ik altijd ’s ochtends doe. Het probleem is alleen dat de gebeurtenissen van de dag daarvoor ook weer aan staan. Dit maakt dat ik de dag met minder energie begin. Terwijl ik wel gewoon mijn taken en afspraken heb.Om positief te blijven wil ik wel het volgende zeggen. Ik kan heel sterk schrijven vanuit emotie. Ik had mijn blog voor woensdag en mijn gedicht voor vrijdag dan ook zo klaar. Dat ik in dat gedicht mijn frustratie uit, is alleen maar goed. Uit het hoofd en in het doen. In dit geval dus het schrijven. Het weten wat ik moet doen helpt mij enorm. Ik herstel dan sneller. Woensdagmiddag heb ik dan ook gewoon een gesprek gehad van zo’n 75 minuten voor een andere opdracht. Deze heb ik gelijk ingeleverd. Ik wacht nog op een cijfer en feedback. Toch kon ik de gehele dag aan mijzelf merken dat ik niet de energie had die ik normaal wel heb. Dit gebrek aan energie hield een aantal dagen aan. Ondanks dat heb ik ook vrijdag aan een opdracht van school gewerkt. Gisteren kon ik merken dat ik er weer was. Mijn energie was terug. Sterker nog ik was weer helemaal opgeladen. Daar heb ik gebruik van gemaakt. Ik heb rond het hele huis en in de tuin al het onkruid verwijdert. Daarnaast heb ik alle kozijnen schoongemaakt. Alsof dat nog niet genoeg was heb ik stof gezogen, de badkamer gepoetst, keuken geschrobd en de afwas gedaan.

Mijn talenten en kwaliteitenIk gebruik graag mijzelf weer eens als voorbeeld, omdat ik alleen voor mijzelf kan spreken. Ook ik heb talenten en kwaliteiten. Ik ben geduldig met anderen. Ik kan goed mijn gevoelens overbrengen op papier. Ik kan mij erg goed ontwikkelen. Voor wie mij echt kennen, kijk maar naar de afgelopen 16 jaar. Ik kan een goed luisterend oor zijn. Ik zeg de dingen zoals ik vind dat ze zijn. Ik kan een lezing uit niets in elkaar zetten en hem dan ook nog geven. Ik kan voor veel uitdagingen de juiste oplossing vinden. Zo zijn er vast nog meer op te noemen, maar dit zijn wel genoeg veren in mijn eigen reet.Een autisme gerelateerde beperkingIk kan heel heftig reageren vanuit de eerste emotie. Waardoor mijn hoofd overladen wordt met prikkels. Dit beïnvloed mijn functioneren in het huidige moment. Weet ik het niet uit mijn systeem te krijgen dan beïnvloed het ook de volgende dag en eventueel een aantal dagen daarna. En geloof mij als ik zeg dat het een worsteling is om het uit mijn systeem te krijgen. Sterker nog als ik niet snel genoeg herstel en de volgende uitdaging staat alweer voor de deur dan ga ik er aan onderdoor. Tot een punt dat ik zelfs de normale dagelijkse taken niet meer uit kan voeren. Dit heeft ook niks met mijn groei of mijn ontwikkeling te maken. Dit stukje van mijn autisme is een beperking. Ik kan het echt niet anders noemen. Door deze beperking moet ik rekening houden met een stukje herstel. Herstel kost tijd en die tijd krijg je niet van de maatschappij. Daar is onze maatschappij simpelweg niet op ingericht. Ik kan er dus zelf mee leren omgaan en er rekening houden, maar het zal nooit weggaan. Het beperkt mij en dus is mijn autisme een beperking naast alle kwaliteiten die ik bezit. Naast deze overlading door de eerste emotie raak ik overprikkeld van nieuwe gebeurtenissen, mensen, geluiden en plaatsen. Voeg een aantal van deze samen en het is helemaal chaos in dat hoofd van mij. Wederom een beperking die mijn autisme met zich meebrengt.DromenOndanks deze beperkingen, ontwikkel ik mij enorm. Meer dan ik ooit had durven dromen en uitspreken. Ik twijfel er dan ook geen seconde aan dat ik mij blijf ontwikkelen. Maar ik twijfel er ook geen seconde aan dat ik niet pas in het reguliere plaatje van de maatschappij. Ik heb lang genoeg geprobeerd om er wel in te passen. Tegen beter weten in en met een hoop pijn en verdriet. Nu ben ik sterk genoeg om te zeggen: “Nee, ik wil het helemaal anders doen en ik ga het helemaal anders doen.” Ik baan mijn eigen weg. Ik heb meerdere doelen. De grootste daarvan is meer geld verdienen dan mijn uitkering op een manier die bij mij past. Rekening houdend met mijn beperkingen en tijd voor herstel. Gebruik makend van de vele talenten en kwaliteiten die ik heb. Wat ik weet is dat dit geen normale 9 tot 5 baan zal zijn. Geen kantoortuin of drukke bouwplaats. Wel een plek waar ik kan zijn wie ik ben en waar ik in mijn kracht sta. Zo’n plek komt niet aanwaaien en ik werk er al mijn hele leven naartoe. Ik weet nu dat ik wil werken met mensen met autisme en hun omgeving. Hoe dit precies vormgegeven zal worden is nog niet helemaal duidelijk. Ik denk een stukje coaching en begeleiding. Daarbij wil ik ook lezingen geven over mijn autisme. Het fascineert mij namelijk wat er omgaat in mijn brein. Ik weet dit al aardig op papier te zetten. Al zeg ik het zelf. Ondanks mijn spanningen en overprikkelde hoofd weet ik het nu ook in spraak al aardig over te brengen aan anderen.