Een diepe zuchtWat mij enorm helpt is het feit dat ik weet wat mijn hoofd doet, hoe ik mij daardoor ga voelen en wat ik dan ga denken. Daardoor kan ik niet voorkomen dat mijn hoofd vol raakt van alles om mij heen, maar ik kan mijn herstel er wel naar plannen. Wat mij ook helpt is een paar keer heel diep ademhalen en heel diep zuchten. Ik ervaar heel bewust datgene wat er met mij gebeurt. Alleen dan kan ik kijken wat ik kan doen om de situatie minder intens te laten voelen.Doordat ik vroeger deze kennis over mijzelf niet had, ging ik veel dingen uit de weg. Ik wist namelijk wel dat het van alles met mij deed. Dat ik dagen en soms weken moe ben van iets nieuws. Bij iets nieuws moet je denken aan: een andere school, een verhuizing of een training/cursus in een onbekende plaats etc. Maar ook op vakantie gaan, een winkelpand binnenlopen of naar een afspraak zoals de tandarts gaan, zorgen voor een hoop prikkels. Er zijn natuurlijk nog veel meer dingen waar ik last van kan hebben. Waaronder kleine dingen. Bijvoorbeeld een verandering op een route die ik vaak rijd. Wanneer ik daar wat obstakels in tegenkom, raakt mijn hoofd ook razend snel vol. Denk dan aan een omleiding, een trekker op de weg die ik in moet halen of wanneer ze bomen aan het snoeien zijn.Vallen en opstaanDat ik nu al deze dingen niet meer uit de weg ga, wil niet zeggen dat ik er minder last van heb. Wel laat het mijn kracht en groei zien. Mijn enorme wil om te leren over en van mijzelf. Zoals ik al zei weet ik door al deze ervaringen aan te gaan nu heel veel over hoe ik in elkaar zit. Ik ben talloze keren op mijn bek gegaan. Ik ben ook talloze keren weer opgestaan. Ik haal mijn lessen uit dit vallen en opstaan. Daarom blijf ik het ook doen. Ik kan dingen leren en ik kan groeien, maar dat moet wel aan specifieke voorwaarden voldoen. Wat die voorwaarden zijn, daar kom je alleen achter door op onderzoek uit te gaan. Ik experimenteer en pionier als het ware met mijn eigen autisme. Hoe ver kan ik gaan? Waar ligt mijn grens nu en waar lag mijn grens? Hoeveel rek zit er nog in? Wat moet ik echt niet weer doen en wat wel? Ik weet nu dat ik voor een deel zelf de juiste omstandigheden kan creëren. Door simpelweg te zeggen wat erin mij omgaat en dingen van te voren goed uit te zoeken. Natuurlijk gebeuren er onverwachte dingen. Dat is nou eenmaal onvermijdelijk. Maar door mijzelf de ruimte te geven in herstel, in praat en door dingen van te voren uit te zoeken, kan ik veel beter met een onverwachte gebeurtenis omgaan. Dus ook met nieuwe situaties waarin eigenlijk alles onverwacht is. Je kan je namelijk nooit helemaal voorbereiden op dit soort dingen.

Mijn ontwikkelingIk heb wel vaker over mijn enorme ontwikkeling geschreven, maar niet hoe die zich verhoud tot mijn familierelaties. Toch is het logisch dat door die ontwikkeling ook de band met mijn familie veranderd. Vanwege mijn autisme heb ik echt heel veel over mijzelf moeten leren. Wat kan ik wel? Wat kan ik niet? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijzelf in mijn kracht zet? Hoe kan ik zorgen dat ik minder last heb van alle prikkels? Hoe kan ik toch functioneren in een drukke en nieuwe omgeving? Kortom wat heb ik allemaal nodig om te kunnen leven in de plaats van overleven. Na een jarenlange strijd met mijzelf heb ik nu een antwoord op al die vragen. Ik weet wat erin mij omgaat en waardoor dat zo is. Dit zorgt ervoor dat ik vaker uit mijn schulp kruip en uit mijn basis stap om mij verder te ontwikkelen. Ik durf vaker op mijn bek te gaan om verder te komen, omdat ik weet dat ik weer opsta. Ik weet namelijk hoe ik weer op kan staan. Mijn familieDie basis is heel belangrijk. Ik zie ook in dat ik daar al die jaren aan heb gewerkt. Mijn eigen basis. Mijn goede fundering om zo het leven tegemoet te treden. Dat is namelijk iets dat ik in mijn jeugd niet heb gehad. Mijn zussen hebben dat ook niet gehad. Dat is ook logisch, want we hebben dezelfde ouders. Er werd niet gecommuniceerd bij ons thuis en dat is waardoor alle problemen ontstonden. Ik ga hier vandaag niet verder op in, maar laten we het erop houden dat onze tienerjaren niet fijn en goed waren.Toen ik begon met praten, zag mijn familie dat het anders kon. Je hoeft je problemen niet bij je te houden. Als je het niet met elkaar eens bent mag je dat ook zeggen. Ik wil niet alle krediet op mij nemen, want mijn familieleden hebben ook hard aan zichzelf gewerkt. Al weet ik en dat zeggen ze mij ook, dat ik ze enorm heb geholpen met hun proces. Waar ik vroeger een hekel had aan vooral mijn vader, houd ik nu zielsveel van hem. Waar de band met mijn zus Femke niet bestaand was, gaan wij nu leuk met elkaar om en zien we elkaar regelmatig. Met mijn zusje Nienke kon ik altijd al goed, maar ook wij zijn elkaar een aantal jaren uit het oog verloren. Nu gaat ook dat weer goed. Met haar kan ik altijd fijn praten over van alles. Ze is heel open naar mij toe en dat vertrouwen wil ik graag zo houden. Ik ben blij dat ik zo goed met ze kan. De band met mijn zwagers is ook goed. We kijken films samen en houden af en toe een bierproeverij. Dat is altijd erg gezellig. Mijn basis is nu zelfs zo goed en sterk, dat ik aan de relatie met mijn moeder werk. Dit terwijl ik op het punt stond om afstand van haar te nemen. Nu gaat ook dit steeds beter. Ze doet haar best en we gaan zien wat de toekomst brengt. Ik ben blij dat ze moeite stopt in onze relatie. Met haar ben ik nog niet waar ik wil zijn, maar daar werken we aan. Mam, ik vind het echt fijn dat je nu zo je best doet!

Alles overheersendLaat het negatieve niet je leven overnemen, want dan heb je geen leven. Al begrijp ik dat, dat wel makkelijk kan gebeuren. Neem nu gisterenavond. De Autisme ontmoetingsavond. We hadden het over Gelukkig en Somber. Wat er dan in je lijf en hoofd gebeurt en hoe je daarbij denkt en voelt. Het was echt een hele fijne en goede avond. Vooral, omdat we stilstonden bij waar we gelukkig van worden. Het werd als het ware een moment van stilstaan bij dat waar we gelukkig van worden. Ondanks dat we beide onderwerpen hebben besproken, bleef het geluk echt bij mij hangen. Ik ging zeer blij en moe naar huis. Deze blijdschap bleef de rest van de avond hangen. Eigenlijk totdat ik om half vier wakker werd met verschrikkelijke buikkramp. Ik heb een halfuur lang op het toilet gezeten. Nou dat was een spetterend succes kan ik je wel vertellen.Toen ik weer in mijn bed dook was al mijn positiviteit verdwenen. Ik had nog steeds wat last van mijn buik en mijn vermoeidheid was nu nog veel erger. Op zulke momenten dan baal je enorm. Dat zal je vast wel begrijpen. Gelukkig viel ik wel weer in slaap tot 9 uur. Zo voel ik mij nu dan ook weer redelijk. Nog niet goed, want de buikpijn is nog niet geheel weg. Toch ben ik nu met mijn gedachten alweer bij de fijne ontmoetingsavond. Mijn hoofd is kalm en ik ben gelukkig. Ik werd zelfs wakker met een liedje in mijn hoofd (Sleepwalking van NINA). Een krachtig persoonNu ik hier zo zit en het heb over van positief naar negatief en dan toch weer terug naar positief, voel ik mij heel sterk. Ik ken mijzelf gewoon erg goed en ik weet dat ik mijn gedachten moet uitdagen en moet ondervragen. Ja, die nacht was geen pretje, maar dat verpest niet de mooie en fijne vorige avond. Dat heeft er namelijk geen bal mee te maken!Zo’n nacht daar moet ik gewoon schijt aan hebben. Gelukkig kan ik nu zo denken en het ook zo voelen. In tijden waar ik somber was en mijn eigen brein nog niet had gesterkt zou dit een heel ander verhaal zijn. Zelfkennis is een enorme kracht. Ik weet nu zelfs dat als ik ergens te heftig op reageer dat er onbewust meer aan de hand is. Een uitbarsting (die ik bijna nooit meer heb) is voor mij nu een heel duidelijk signaal. Het signaal dat ik aan de slag moet en uit moet pluizen wat er allemaal in mij omgaat. Uitpluizen wat er allemaal aan de hand is. Het is namelijk nooit één ding waardoor er een uitbarsting ontstaat.Je bent het waardAl het harde werk van de afgelopen jaren heeft er in mijn brein voor gezorgd dat ik veel positiever in het leven sta. Het positieve blijft positief en het negatieve mag er even zijn, maar het mag mijn leven niet overnemen. Ik zou daarom willen zeggen: “begin alsjeblieft met moeite in jezelf te stoppen.” Je bent het waard en het leven heeft zoveel moois te bieden. Laat alle negatieve dingen niet alle energie van je afpakken. Gebruik tijd en energie om de leuke dingen vast te houden en te herbeleven. Laat een rot moment een rot moment zijn, maar houd het ook bij een moment.

TegenslagIk ben iemand die gelooft in eigen kunnen. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de mensen om mij heen. Ik ben ook iemand die gelooft dat je eigen gedachten je eigen kunnen tegen kunnen houden. Volg je mij nog? Gelukkig, ik dacht je even kwijt te raken. Alles begint namelijk in die bovenkamer. Al je gedachten over alle gebeurtenissen in je leven. Recent of juist niet, goed of juist slecht. Helaas vaker slecht dan goed. Toch ben je daar zelf bij. Jij denkt het namelijk. Het leven is als het ware een constante strijd met je eigen gedachten. Toch is het goed om die strijd met je eigen gedachten aan te gaan. Natuurlijk wel op een constructieve en helpende manier. Het moet geen welles nietes spel met jezelf worden. Daarbij gebeuren er een hele hoop leuke dingen in het leven waar ik ook zelf lang niet altijd genoeg stil bij blijf staan. Terwijl ik vind dat ik echt wel van mijn “kleine” overwinningen mag genieten. Daar mag ik nog best wat meer de focus op leggen. Ik geniet er nog te weinig van. Terwijl ik maar al te goed van tegenslagen baal. Dat mag natuurlijk, maar ik mag er niet in blijven hangen. Alle tegenslagen zijn leermomenten. Er gebeuren ook een hoop nare dingen waar ik geen enkele invloed op heb. Dus waarom laat ik dat dan toch aan mij komen? Waarom beïnvloed dat mijn gedachten en gedrag?Stop ze niet wegLaat ik vooropstellen dat ik ook maar gewoon een mens ben. Vol van emoties en gevoelens. Wat mij helpt is dat ik die vragen ook daadwerkelijk in mijn hoofd aan mijzelf stel. Daardoor is de initiële heftigheid niet minder, maar ik kan het wel beter relativeren en vervolgens los laten. Mijn herstel is daardoor sneller, beter en bovenal prettiger. Mijn gevoelens en emoties mogen er zijn. Ze mogen alleen niet mijn hele leven overheersen. In het verleden probeerde ik ze heel erg weg te stoppen, waardoor ze er als ontploffing veel later weer uitkwamen. Dat is niet de manier. Het moet namelijk uit mijn hoofd en in het doen gezet worden. Huil ik, dan huil ik. Lach ik, dan lach ik. Voel ik mij ruk, dan voel ik mij maar ruk. Ze mogen er zijn, zolang ik het grote geheel maar blijf overzien. Zolang ik er maar voor zorg dat het puur dat moment is. Het is oké. Ik ben oké!Wel moet ik hier heel actief in zijn. Dit kost natuurlijk energie, maar ik krijg er dus ook zoveel meer voor terug. Ik kan veel meer leven in het nu. Ik kan veel beter rekening houden met mijzelf. Daardoor zie ik ook de toekomst veel rooskleuriger in. Kijk naar mijn enorme groei en kracht er is ontstaan in de afgelopen 16 jaar. Ik kan nu vol trots terug kijken op wat ik heb overwonnen. Mijn kwaliteiten komen steeds meer naar boven terwijl ik steeds beter met mijn valkuilen om kan gaan. Als ik zo door blijf groeien zie ik de komende 16 jaar een hele sterke en evenwichtige volwassen man. 

Makkelijker gezegd dan gedaanIk begrijp heus wel dat de hierboven genoemde gedachten zo ineens naar binnen schieten en dat het ombuigen van die gedachten niet zomaar lukt. Het negatieve kost namelijk geen enkele moeite en het positieve/helpende juist heel veel. Gek genoeg verliezen we liever de energie aan al de negatieve gedachten dan dat we energie stoppen in de positieve gedachten. Toch is het van essentieel belang dat je blijft proberen richting helpende gedachten te gaan. Je leven zal een stuk leuker worden. Ik weet dat het zo werkt, want ik zie mijn leven als een stuk leuker dan vroeger.Een voorbeeldZoals je wel weet gebruik ik mijzelf graag als voorbeeld. Neem nu de bruiloft van mijn zus van afgelopen vrijdag. Tegen het eind van de avond werden er muzieknummers gedraaid waar je fijn op kon hakken. Ik heb toen twee nummers lang gehakt. Ik moest toen stoppen, want ik was moe en het zweet gutste uit mijn hoofd. In mijn hoofd plopte even op dat ik vroeger de hele avond kon hakken. Ik benoemde dit ook bij de mensen waar ik bij aan tafel stond. Om er gelijk aan toe te voegen dat ik het erg leuk vond om weer even te doen. Ik genoot ook echt tijdens de twee nummers. Dat was zelfs zo zichtbaar dat ik ben gefilmd tijdens het hakken. Later kreeg ik ook te horen dat diegene het knap vond dat ik dat kan. Je ziet dat mijn hoofd iets leuks en positiefs toch naar beneden probeerde te halen. Door mijn focus daarna te verleggen naar het positieve bleef het ook fijn en leuk. Zo blijft dat moment van het cijfer 8 ook gewoon een 8 en werd het geen onvoldoende. Daar hebben mijn eigen gedachten voor gezorgd. Ik weet dat mijn gedachten eerst het negatieve benaderen. Daarom is het voor mij de taak om te zeggen: “wacht eens even! Het was heel leuk en ik heb er van genoten. Dat ik niet zoveel kan dan vroeger doet niks af aan dit mooie moment hier en nu.” Nu ik weet dat ik deze invloed kan hebben op mijn eigen gedachten ben ik veel positiever. Het leven is veel leuker en ik ontwikkel mij beter. Natuurlijk heb ik ook nog steeds moeilijke momenten en lukt het mij niet elke keer even goed. Wel weet ik dat als ik er moeite in blijf stoppen dat ik steeds beter met allerlei situaties om kan gaan. Sommige dingen overkomen mij namelijk inderdaad, maar ik kan er wel degelijk voor kiezen hoe ik ermee omga.      

Mijn zus Femke samen met mij

StilstaanTijdens de blogs over mijn vakantie in Ludwigswinkel, heb ik veel over de vakantie zelf vertelt, maar weinig tot niets over hoe ik mij bij alles voelde. Dat wat er door mij heen ging, daar stond ik niet zo bij stil. Ik vind het wel belangrijk om te delen waardoor de vakantie zo’n succes was. Daar kunnen jij en ikzelf namelijk weer van leren.Het maakt mij blij dat ik zo vrijuit over de vakantie heb kunnen schrijven. Dat stemt mij reuze positief. Voor iemand met prikkelgevoeligheid zoals mijzelf is het namelijk een grote uitdaging om dit aan te gaan. VoorbereidingEen paar dingen waren al wel in mijn voordeel. Ik ben vaker in Ludwigswinkel geweest. Al is de laatste keer voor deze vakantie 12 jaar geleden, maar toch helpt dat. Mijn vader had het hotel geregeld dus daar had ik ook niks mee van doen. Ik wist dat we elke dag gingen wandelen en burcht ruïnes gingen bekijken. Samen met Papf had ik thuis al routes gemaakt die wij globaal konden volgen. Ik had een lijst gemaakt met alles dat ik mee moest nemen. Zo kon ik die gewoon aflopen en zorgen dat alles was ingepakt. Daarnaast controleerde ik ook nog een keer of ik alles wel had. Mijn vader reed de hele vakantie, waardoor dit ook geen extra belasting gaf. Ja, vergis je niet rijden kost heel veel energie en de hoeveelheid prikkels die er binnen komen zijn groot. Mijn vader voerde het woord. Dit, omdat ik niet zo goed Duits kan spreken en natuurlijk ook voor minder belastbaarheid. Al was ik best trots op mijzelf dat ik een keer een cola bestelde tijdens het avondeten. Zoals mijn vader zelf zegt: “voor mij zijn dit soort dingen geen enkel probleem.” Zo ondersteunen wij dus eigenlijk elkaar. Mijn vader maakt namelijk handig gebruik van mijn voorbereiding. Hij heeft mijn lijstje ook gebruikt voor zijn spullen. Hij heeft ook handig gebruik gemaakt van het feit dat ik zo goed de routes kan bedenken en op papier zetten. Dat zijn weer sterkere punten van mij. SchaamteToen ik jonger was heb ik mij een hele periode geschaamd voor wie ik ben. Ook toen bracht mijn vader mij al naar dingen waar ik heen moest. Wat moeten leeftijdgenoten wel niet van mij denken? Leeftijdgenoten die dit wel allemaal zelf doen. Ik heb hier een tijd mee geworsteld. Een worsteling die niks goeds voor mij deed, want je kan jezelf niet vergelijken met een ander. Jij ontwikkelt je op je eigen manier en in je eigen tempo. Toen ik dat besef kreeg en ook kon uitleggen waarom ik iemand nodig heb voor dit soort dingen, verdween de schaamte.Ik ontwikkel mij anders. Ik moet mij ook heel bewust ontwikkelen. Ik moet weten wat erin mij omgaat en waardoor dit komt. Alleen op die manier kan ik fijn en goed door het leven gaan. Ik ga nu ook heel fijn en goed door het leven. Ik ben niet bang meer om mijzelf mee te nemen en te zijn. Dit is een boodschap die ik probeer mee te geven. Het houd mij niet langer tegen dat ik last heb van alle prikkels die erop mij afkomen en dat daardoor mijn nervositeit verhoogd wordt tijdens nieuwe dingen. Sterker nog het is prima dat het tot uiting komt. Ik laat hiermee zien dat het een onderdeel is van mij. Dit had ik ook tijdens de eerste paar Autisme ontmoetingsavonden. Prikkelgevoeligheid en spanning zijn gelijk weer goede onderwerpen om het over te hebben. Dat je dit dan aan mij kan zien, brengt de theorie en praktijk alleen maar goed samen. Het laat zien dat ik er last van heb, maar mij er niet door tegen laat houden.

Drie burchtenDe ochtend begon weer zoals elke ochtend en het ontbijt was weer heerlijk. Toen we de buikjes vol hadden zijn we vertrokken richting Dahn. Mijn vader en ik zouden eerst alleen naar de Altdahn, Grafendahn en Tanstein gaan, maar dit plan werd toch anders. We konden vlakbij de 3 burchten parkeren. Een korte, maar flinke klim vanaf de parkeerplaats en je bent er al. Wederom hebben we onze ogen uitgekeken naar alle bouwsels bij, op en in zo’n burcht. Er waren drie torenwachter kamers. In één daarvan heb ik mijn vader gefilmd. In die kamer zeg ik “daar heb je em wel de grote torenwachter.” Ik zal het filmpje delen op Facebook dat kan namelijk niet op mijn website. Mijn vader en ik hadden de grootste lol. Voor de rest kon je stallen zien waar de paarden hebben gestaan en allerlei trappen, torens, vensterbanken en waterputten. Er was ook een steenbewerkers kamer. Waar ze geprobeerd hebben om je een beeld te geven van het vervaardigen van de stenen voor de burchten. Deze drie burchten waren gezamenlijk 200 meter lang. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat mijn vader en ik hier lang rond hebben gekeken. Helaas was het burchtmuseum gesloten anders waren we er nog langer geweest. Nu besloten we om tegen het eind van de ochtend weer te gaan.

De Rösselsquelle Toen we terug waren van de Gräfenstein bij het hotel, zijn we nog even wat gaan drinken.  Daarna zijn we richting de Rösselsquelle gewandeld. We liepen door een prachtige bosrijke omgeving met meertjes en hier en daar een kabbelend beekje. Langs mooie en soms hele grote zandstenen rotsen. Toen we aankwamen bij de quelle (bron) viel die ons wel wat tegen. Leuk om te zien, maar na 5 minuten heb je het ook wel gezien. Ik heb wat foto’s gemaakt en een filmpje opgenomen, maar dat was het ook wel. Gelukkig maakte de omgeving en de fijne wandeling een hoop goed. We zijn nog een heel stuk doorgelopen tot aan de Franse grens. We wilden namelijk een bepaalde route volgen, maar zodra we Frankrijk in liepen werd er niks meer aangegeven. We besloten toen maar om via een ander stuk door Duitsland terug te lopen naar het hotel. Al met al nog een goede en gezellige wandeling van 9 km.

ImmensNet als maandag stonden we weer op tijd op. We aten weer een lekker ontbijtje onder het gelach van Bep en daarna vertrokken we richting Merzalben. Vlakbij die plaats is er een parkeerplaats die vlak onder de burcht ligt. Na een steil stuk van zo’n 300 meter kom je al bij de burcht. De Gräfenstein is een burcht waar nog heel veel van over is. Je krijgt echt een idee van hoe het eruit moet hebben gezien in de dertiende eeuw. Mijn vader en ik hebben zo’n anderhalf uur de Gräfenstein bekeken. Op het moment dat je bij de burcht komt, word je al begroet door twee kleine wachttorens en de immense omvang van de burcht. We hebben veel foto’s genomen. Ik ben ook weer op een stuk muur geklommen, omdat je van daaruit nog in een toren kon kijken. Tenminste ik dacht dat het gewoon een toren was, maar het bleek een toilettoren. Gelukkig was het niet meer in gebruik “zei ik met een knipoog.” Ik zou maar lekker in die toren aan het kijken zijn, terwijl mijn vader één verdieping hoger een grote boodschap moet. Nou, daar zou ik niet vrolijk van worden.

Het vertrekVoordat mijn vader en ik vertrokken, had ik zaterdag de meeste spullen al ingepakt. Zondagochtend liep ik alles nog een keer langs om zeker te zijn dat ik alles had. Nog even een halfuurtje sporten en daarna was ik klaar om te gaan. Ik had mij natuurlijk wel eerst even gedoucht, maar dat lijkt mij vanzelfsprekend.Om 11 uur was het dan zover. Mijn vader kwam mij oppikken. Ik knuffelde en kuste Natalie stevig en toen reden mijn vader en ik richting Ludwigswinkel. Een reis van zo’n vijf en half uur. Tenminste zonder pauzes en we hebben zeker wel een paar pauzes genomen om de beentjes te strekken.Aankomst Om en nabij kwart voor 6 kwamen we aan bij het hotel genaamd Blick zum Maimont. We hebben ons ingecheckt en kregen kamer 14 toegewezen. Ik als Ajax supporter kon dat wel waarderen. Nadat we al onze spullen de twee trappen op hadden gesleept, keek ik even uit het raam. Gelijk keek ik tegen een groene helling op. Vol met bomen, gras en hier en daar een klein schuurtje. Ik vond het een mooi uitzicht. Je zit gelijk midden in de natuur en tussen de bergen. Heel anders dan dat wat ik hier in Nederland zie als ik uit het raam kijk. Niet dat Nederland niet mooi is hoor, maar het contrast is groot.We besloten eerst maar eens wat te gaan eten. We hadden namelijk wel honger gekregen van onze trip. Ik vertelde mijn vader wat ik wilde eten en hij bestelde dat dan. Mijn Duits is namelijk niet zo goed. We namen allebei een schnitzel met een champignon sausje. Dat was erg lekker en ik schoof het dan ook zo naar binnen onder het genot van een colaatje.Omgeving verkennenOm even uit te buiken, besloten mijn vader en ik om een wandeling te maken door het dorp. Ik had het al even over de omgeving, maar ook de bouwstijl is compleet anders. De huizen zijn ook zeer kleurrijk en overal staan van die kleine fonteintjes. Daar pakken inwoners water voor de tuin. Mijn vader en ik liepen stevig door en kwamen zo buiten het dorp in een bos terecht. Dit was niet het plan, maar we waren nieuwsgierig. Helaas waren we ons vergeten in te sprayen met insecten spray. Mijn vader werd helemaal lek geprikt. Hierdoor had hij het zin eraf en besloten we terug te gaan naar het hotel. Na nog een paar vragenspelletjes op de kamer besloten we te gaan slapen.

Een waasMijn gedachten zijn niet altijd even productief. Sommige dagen beleef ik als een waas. Hop, daar gaat weer een dag. Ik zie op zulke dagen dan ook niet waar ik allemaal mee bezig ben. Ik vergeet te genieten van die dag. Ik vergeet te leven op die dag en voor je het weet is die dag voorbij. Die dag is nu het verleden. Die dag deed niks voor mijn toekomst. Die dag heb ik niet geleefd in het heden. Daarom wil ik er even tussenuit. Even vrij van alle verplichtingen.Ik heb besloten dat ik vakantie neem. Geen blog en gedichten tot 19 juni. Dit is dus het laatste dat ik plaats op mijn blog tot die tijd.Natuurlijk zal ik wel schrijven, maar ik hoop met deze pauze terug te komen met vernieuwde energie en een sterkere blik. De laatste tijd zat ik nogal in de ups en downs en ik ben er van overtuigd dat wat rust mij goed zal doen. Ik hoop met deze twee weken vrij, wat meer te kunnen genieten van het hier en nu.