Naar een lezing

Winterswijk
De lezing werd gehouden in Winterswijk. Deze plaats is mij niet geheel onbekend. Ik kom daar af en toe. Om te winkelen met mijn vrouw of om naar het ziekenhuis te gaan. Ik kwam er in het verleden ook vanwege mijn vrijwilligerswerk voor Humanitas. Dus deze plaats gaf mij niet veel extra prikkels. Net als de heenreis, want Sini reed. Pas op de parkeerplaats begon het. Het werd langzaam druk en er stonden al een aantal auto’s. Bij de ingang stonden al mensen, maar het binnen komen ging toch relatief soepel. Hierdoor voelde ik mij nog best prima. Toen we koffie en thee gingen halen voelde ik weer een lichte spanning. Ik moest namelijk aan Sini vragen om mijn koffie mee te nemen. Had ik dat niet gedaan dan lag er meer koffie op de vloer dan er nog in het kopje zou zitten. Ik tril namelijk al van nature, maar bij spanning en een prikkelrijke omgeving is dit erger. Toch vroeg ik het en ze deed het graag voor me. Ik koos een tafel op een rustige plek, maar wel met overzicht van de ruimte. Na een kort gesprek, wisselde Natalie van plek met Sini. Ze vond het namelijk niet fijn dat ze met de rug naar de ruimte zat. Ze wou hetzelfde overzicht als mij.  

De zaal
Toen we de koffie en thee op hadden, gingen we naar onze plek. Mooi op tijd voordat de hele mensen massa zich naar de zaal begaf. We zaten vooraan in het midden op het balkon. Een mooie plek waar wederom alles goed te overzien was. Ik voelde wel even weer wat spanning toen de rest van de mensen binnen kwamen. Een onoverzichtelijke zee van mensen. Zo zou ik het willen omschrijven. Toen iedereen zat en de lezing begon, viel mijn spanning weer weg. Tenminste tot er een kort moment van irritatie ontstond. Er waren nog wat laatkomers die hun plek snel innamen en die kon je goed horen. Net als het dichtslaan van de deuren. Gelukkig richtte ik mijn blik al snel weer op het podium en was die irritatie ook zo weer weg. Gewoon door mijn focus gelijk weer te verleggen.

De pauze
Na een uur hadden we een pauze van een halfuur. Tijdens de pauze stonden alle mensen zo’n beetje tegelijk op om de zaal te verlaten. Natalie, Sini en ik bleven zitten, totdat de massa weg was. Ik vroeg: “Willen jullie blijven zitten of naar hiernaast net als de rest?” Natalie zei: “mij maakt het niet uit. Wat wil jij?” Ik keek Sini aan en ook zei kaatste mijn vraag weer terug. Ik zei toen dat ik liever bleef zitten. Zo hebben wij de hele pauze in alle rust met elkaar kunnen praten en hadden we geen last van de grote massa aan mensen.

Wel gingen er wat vragen door mijn hoofd. Hier even op een rij wat ik dacht: Er zullen vast mensen in de zaal zitten die ook autisme hebben en prikkelgevoelig zijn. Waarom besluiten die dan toch om de zaal te verlaten (gelijk met de massa)? Lopen ze gewoon zonder rekening te houden met zichzelf achter de mensen aan waar ze mee zijn gekomen? Hebben ze wat van dezelfde gedachten als die ik heb en durven ze die gewoon niet uit te spreken? Zijn ze nog niet ver genoeg in hun eigen proces om zichzelf op die manier te uiten? Of hebben ze (nog) geen idee? Vragen ze zich als ze weer thuis zijn af waarom ze zo moe zijn en kunnen ze het maar niet plaatsen? Hier praatte ik nog kort even over met Natalie en Sini.

Achteraf dacht ik nog dat er een aantal mensen moeten zijn geweest die zichzelf flink in de weg hebben gezeten tijdens en na de lezing. Hoe moeilijker je het jezelf maakt tijdens zo’n evenement, hoe langer het duurt om te herstellen. In ieder geval zo werkt het voor mij. Ik kan natuurlijk niks invullen voor een ander, maar mijn ervaring zegt mij dat ik er niet ver naast zal zitten.   

Een lange zit
Na de pauze ging de lezing nog een uur door. Met de pauze meegerekend duurde de lezing ongeveer 2,5 uur. Het was dus een lange zit waarin er veel door mijn hoofd ging en veel gebeurde om mij heen. Ik heb het goed volgehouden. Al kon ik tijdens het verlaten van het pand merken dat ik moe was. Toch begon ik alweer langzaam te herstellen op de terug reis achterin de auto. Ik praatte nog een beetje na over lezing en andere dingen.

Een belangrijke toevoeging
Toch bleef er na de lezing wel het één en ander hangen. Dat kon je wel merken in het blog ‘Afhankelijk of zelfstandig’. Zelfs een week na de lezing schoot er nog weer wat door mijn hoofd. Het was wel is waar niet veel, maar het was er. Wat er door mijn hoofd ging, was een belangrijke zin die gezegd werd tijdens de lezing. Dit waren ongeveer de woorden van Colette De Bruin: “Als ik het jou nog niet verteld heb hoe kan jij het dan weten?” Ik kan er iets naast zitten, maar hier kwam het op neer. Deze zin gaat er namelijk vanuit dat het eenrichtingsverkeer is. Van neuro typisch persoon naar persoon met autisme. Ik zou daar als persoon met autisme nog aan toe willen voegen: “Als ik jou nog niet verteld heb wat erin mij omgaat hoe kan jij dat dan weten?” Het is in mijn ogen namelijk zenden en ontvangen om te groeien en niet alleen maar ontvangen en daar van uit gaan.