De muren om mij heen (deel 2)

Nare gedachten
Binnen mijn muren had ik alleen maar mijn gedachten. Deze gedachten waren sterk, negatief en koud. Vooral over mijzelf. Ik probeerde zoveel goed te doen, maar ik kreeg dat goede niet terug van mijn ouders. Op het moment dat ik ze het meest nodig had in mijn leven waren ze er niet. Nee, ze zorgden juist voor nog meer stress en ellende. Een pijnlijke en harde waarheid die mijn vader tegenwoordig wel inziet. Hij weet maar al te goed dat er veel dingen verkeerd zijn gegaan. En je moeder dan? Dat blijft helaas een lastig verhaal.

Muren bouwen
In het verleden wilde ik metselaar worden. Ik had alleen nooit gedacht dat ik een hele andere muur zou bouwen dan van metselspecie en bakstenen. Blijkbaar verstond ik mijn vak al zo goed dat ik een denkbeeldige muur om mijzelf heen kon bouwen. Niemand kwam er in en bijna nooit kwam ik buiten mijn muren. Dit was toen de enige manier die ik had om te overleven. Dat dacht ik tenminste. Maar wat is een fort van muren wanneer ik daar eenzaam ben en mijzelf van binnen helemaal kapot maak?

Praten
Het fort dat ik gebouwd heb, veranderde pas toen ik begon te praten over mijn leven en mijn autisme. Ik begon met het bouwen van een poort, zodat ik mensen kon toelaten, maar ook zou kunnen weigeren. Langzaam liet ik wat mensen toe en begon ik met het verwerken van mijn verleden. Ik leerde tegelijk om met het heden om te kunnen gaan. De binnenplaats van mijn fort was zo niet langer een kille en kale vlakte. Ik legde een bloementuin aan met mooie gedachten. Ik metselde een bankje om op uit te rusten na een volle dag. Ik ben nu zover dat ik open dagen organiseer in mijn fort. Ik deel mijn leven met anderen en probeer anderen te helpen waar ik dat kan.

Nee, mijn fort ga ik niet afbreken, want soms is het fijn om even alleen te zijn. Ik heb de boel alleen anders gedecoreerd. Zo af en toe kom ik nog wel een verwelkt bloemetje tegen, maar die houden mij niet tegen om te kunnen genieten van het leven. Zowel binnen als buiten mijn fort.