De muren om mij heen (deel 1)

Nare tijden
Ik ben ongeveer een maand te vroeg geboren. Toen ik twee was kreeg ik een wipwap keihard tegen mijn kin. Vandaar het litteken dat ik de rest van mijn leven bij mij zal dragen. Op mijn vierde begon ik mank te lopen en werd er Perthes bij mij vastgesteld. Dat heeft zo’n 5 jaar geduurd. Mijn basisschool tijd was dus een moeilijke. Al waren de laatste paar jaar wel ok. Op het vmbo ben ik extreem gepest. Hierdoor was ik vaak ziek. Meestal door de stress en angst voor de pestkoppen op school. Thuis hadden mijn ouders ook hun problemen. Zowel financieel als met elkaar. Door hun kwam ik zonder het te weten ook in de financiële problemen.

Toen ik klaar was op het vmbo en het door alle ellende heel slecht met mij ging, werd er op 16 jarige leeftijd autisme bij mij vastgesteld. Op die dag begon het traject dat mij de man maakt die ik vandaag ben. Toch ga ik het hier vandaag niet over hebben. Je kan er later veel meer van lezen in het boek waar ik momenteel aan werk. Na een flinke strijd met hulp van andere instanties kreeg ik een Wajong uitkering toegewezen. Hierdoor haalde ik mijzelf uit de schulden die mijn ouders voor mij hadden gecreëerd.

Emotionele stress
Dit haalde de emotionele stress die ik thuis ervaarde alleen niet weg. Ik stond er alleen voor. Met ouders die mij alleen nodig hadden voor het geld en het huishouden. Mijn zus Femke was allang gevlucht en op zichzelf gaan wonen. Dat kon ik haar ook niet kwalijk nemen. Zij moest ook overleven en deed dat op haar manier. Achteraf heeft ze spijt dat ze er niet meer voor mij en Nienke is geweest in die tijd. Maar zoals ik al zei neem ik het haar niet kwalijk. Het was een nare situatie waar je als kinderen/jongvolwassenen niet in hoort te zitten.

Uit huis gaan
Ik had ook weg kunnen gaan. Er was namelijk een mogelijkheid voor mij om in een woongroep te gaan wonen met andere mensen met autisme. Ik zag dat niet zitten. Hoe slecht de situatie ook was. Ik wou niet weg. Als grote broer kon en mocht ik Nienke niet achterlaten. Dat zou ik mijzelf nooit hebben vergeven. Ik moest er voor zorgen dat zij niet in de schulden raakte. Daarom betaalde ik rekeningen voor haar en gaf ik haar af en toe geld, zodat ze leuke dingen kon doen en kopen. Ik betaalde ook rekeningen voor mijn ouders en ik leende ze geld, zodat we eten op tafel hadden.

Nergens veilig
Nienke was heel dankbaar en ze voelde zich vaak bezwaard om het geld van mij aan te nemen, maar ik stond erop. Mijn ouders waren minder dankbaar. Ze waren boos, gefrustreerd en voornamelijk met zichzelf bezig. Ik was nergens veilig. Niet op school en niet thuis. Daarbuiten vond ik ook niet mijn draai. Ik had nooit het gevoel dat ik ergens echt bij hoorde. Mijn wereld werd steeds kleiner en de muren om mij heen werden steeds hoger.