In mijn leven ben ik veel met mijzelf bezig geweest. Ik heb geprobeerd mijzelf te ontdekken en mijzelf te ontwikkelen. Dit lukt aardig al ben ik er nog lang niet. Wel vind ik dat het tijd is om mij echt in te gaan zetten voor anderen.
Een gevoel van trots
Natuurlijk zet ik mij al in voor anderen. Door mijn verhaal te delen op mijn blog. Maar het is echt tijd voor een volgende stap. Deze stap is er één die ik best lastig en eng vind, maar het is ook een stap die nodig is voor mijzelf. Ik wil nu mijn verhaal gaan delen voor groepen met mensen. Er staat al zo’n gesprek gepland voor februari van het aankomende jaar. Dit gesprek zal ik houden voor de collega’s van mijn jobcoach. Deze groep zal bestaan uit ongeveer 10 mensen. Dat ik dit nu ga doen zorgt voor allerlei gevoelens binnen in mij. Spanning, maar ook plezier. Ik ben ook trots dat ik nu zoveel onderneem dat ik voor dit soort dingen gevraagd wordt.
Alsjeblieft niet!
Ik moet het ondanks alles gevoelens maar gewoon op mij af laten komen. Ik zal het gesprek goed voorbereiden samen met mijn jobcoach. Ik wil namelijk graag dingen vertellen waar haar collega’s wat aan hebben. Dingen die een bijdrage leveren aan hun werk. Spreken voor een groep is iets wat ik mij vroeger nooit zag doen. Sterker nog, ik kreeg liever nooit de beurt om te spreken. Als ik al sprak was het kort en bondig, zodat ik er snel vanaf was.
Spreekbeurt
De spreekbeurten op de basisschool vond ik altijd doodeng. Toch haalde ik altijd hele hoge cijfers. Dit was te danken aan mijn extreme voorbereiding en onderzoek over het gene waar ik over sprak. Nu koos ik ook altijd een onderwerp waar mijn interesse lag. Toen de tijd ging mijn spreekbeurt vaak over zebravinken. Dat is een vogelsoort waarmee ik samen met mijn vader aan tentoonstellingen meedeed.
Ik kan het wel
Wat dus keer op keer blijkt is dat ik wel voor een groep spreken kan. Er is mij ook meermaals aangegeven dat ik het wel goed doe en dit blijkt ook uit de cijfers eerder op school. Dit neemt alleen niet mijn eigen gevoel weg. Van binnen kan ik mijzelf enorm opvreten. Doe ik het wel goed? Is dat wat ik vertel wel interessant genoeg? Als ik mij maar niet verspreek. Waarom kom ik altijd zo irritant zenuwachtig over? Nu heb ik wel geleerd om die vragen te beantwoorden als dat nodig is. Of om ze simpelweg gewoon niet meer toe te laten in mijn hoofd. Toch is het gevoel dat ik heb voordat ik ga spreken in een groep niet weg te nemen. Het maakt niet uit wat ik doe of hoe goed ik mij voorbereid. Het is simpelweg altijd aanwezig.
De juiste vragen
De enige vragen die ik mijzelf kan stellen zijn. Wat levert het mij en de anderen op? Is het van waarde voor mij en de anderen? Als er uit die vragen goede antwoorden komen en het geheel blijft overzichtelijk dan zal ik het doen. Dit werkt heel goed voor eenmalige dingen of dingen die ik af en toe doe. Helaas blijft iets langdurig onder spanning doen nog lastig voor mij, maar ik blijf kleine stapjes de goede kant op maken.
Wisselwerking
Ik hoef ook niet langer negatief te denken over alle tijd die ik in mijzelf heb gestoken. Ik zie nu in dat ik met de kennis die ik door de jaren heen heb vergaard anderen kan helpen. Er ontstaat zelfs een wisselwerking door de moeite die ik in mijzelf steek en heb gestoken. Ik help anderen en anderen helpen hierdoor mij. Hoe mooi is dat? Je helpt een ander zonder er wat voor terug te willen, maar je krijgt onverwachts zoveel terug. Dit geeft mij zo’n enorm goed gevoel dat ik dit wil blijven doen. In mijn blog, mijn vrijwilligerswerk en in mijn leven.
Een fijne toekomst
Het pad dat ik nu ben ingeslagen gaat mij leiden naar de toekomst die ik zoek. Dat hem dit nu juist in het sociale vlak zit, had ik niet verwacht, maar het is eigenlijk heel logisch door de reis die ik heb gemaakt. Wat de toekomst precies brengt weet je natuurlijk nooit. Wat ik wel weet is dat ik er voor jullie, de lezers van mijn blog zal zijn. Zo werken we samen richting een fijnere toekomst voor iedereen.
Reactie plaatsen
Reacties