Van alles en nog wat

Donderdag
Het begon afgelopen donderdag met de miscommunicatie via app. Hier heb ik donderdag en zaterdag over geschreven en het op zondag geplaatst. Verder heb ik gezegd dit los te laten en dat doe ik. Het neemt alleen niet weg dat ik er wel door geraakt was. Dat is dan ook waar mijn rare week begon. Een week met allerlei emoties. Teveel emoties en te snel achter elkaar. Het verwerken van deze emoties is dan lastig en ik beleef de volgende emotie dan nog heftiger.

Vrijdag
Donderdag voelde ik vooral boosheid en frustratie. Dit gevoel nam ik mee naar de vrijdag. Daarop schreef ik het gedicht Eenzaam. Niet dat ik mij zozeer eenzaam voelde, maar door de emotie die ik had kon ik wel goed verwoorden dat ik mij soms zo voel. Het hielp mij om wat te ontladen. En gedurende de dag voelde ik mij wel weer oké. Al wist ik dat er op de achtergrond nog wel wat speelde. Het duurt namelijk wat langer voor de emoties echt wegzakken.

Het weekend
Zaterdag was een rustige dag. Ik heb aan mijn blog voor zondag gewerkt en verder geprobeerd om weer in standje neutraal terecht te komen. Dit lukte aardig moet ik zeggen. Wel voelde ik even weer die frustratie tijdens het schrijven. Gelukkig sliep ik die nacht echt goed en werd ik op zondag fris wakker. Natalie en ik hadden met haar neef en zijn vriendin afgesproken om koffie te komen drinken. Ze waren allebei jarig geweest en dat hadden wij wegens andere verplichtingen gemist. Het was een gezellige ochtend met leuke gesprekken. Er werd veel gelachen en de tijd vloog voorbij.

Ik voelde mij erg goed en vrolijk na die tijd. Dit was het volgende piek moment van emotie. Positieve emotie, maar toch emotie. Eenmaal weer thuis heb ik wat gegeten en toen mijn blog geplaatst. Dit deed gelukkig al een stuk minder met mij. Door de vrolijke ochtend en de dagen die tussen de gebeurtenis en het moment van plaatsing zaten. Het weekend was al met al dus fijn.

Maandag
Toen kwam maandag. De dag begon met een gesprek van een uur met mijn voormalig jobcoach. Ze wou weten hoe het met mij ging en of ze nog wat voor mij kon betekenen. Ze heeft wat van mijn visitekaartjes aangenomen en die ging ze aan collega’s geven. Ze werken namelijk ook veel met mensen met autisme. Daarnaast vroeg ze mij of ik een keer voor haar collega’s wil vertellen over mijn autisme. Ik heb niet gelijk ja of nee gezegd. Ik heb gezegd dat ik erover na zou denken. Het is namelijk nog al wat om voor een groep van 10 mensen, die ik niet ken mijn verhaal te doen. Toch zeggen mijn hart en hoofd dat ik het wil doen. Ik weet alleen wel welke prijs ik daarvoor betaal. Een dag vol spanning en een hele boel zweet.
Ik zal dit tot in de puntjes voor moeten bereiden, zodat ik het aankan.

Na dit gesprek voelde ik wat spanning vanwege die vraag, maar ik voelde mij ook nuttig en gewild. Met dat die gevoelens ging ik de middag in. Na de lunch had ik weer een afspraak. Ja, je leest het echt, twee afspraken op één dag. Vroeger onmogelijk, nu haalbaar. Dit gesprek ging over uitschrijving bij de KVK als bestuurder van ’t Haarhoes. Mijn hoofd was wel aardig vol na deze dag.

Dinsdag
Tijd om uit te rusten op dinsdag zou je zeggen. Nee hoor, daar was helemaal geen sprake van. Ik ontving een mail van de Dorpskamer of ik de flyers voor november wilde maken en de dingen voor Neede ook op Uit in Neede wilde plaatsen. Natuurlijk wil Melvin dat. Zo gezegd zo gedaan. Ik ben er de hele middag mee bezig geweest.

Ik ontving ook een mail dat het Autisme Café er gaat komen. De exacte datum en tijd weet ik nog niet, maar het gaat door. Ik zal hier vrijwilliger zijn en mijn stinkende best doen om de mensen te helpen die er komen. Wanneer ik alle informatie heb zal ik dat op mijn website en socials bekend maken.

Dit bericht vulde mij met hoop en blijdschap. Ik heb ook gelijk mijn eigen kletspot gemaakt met algemene- en autisme gerelateerde vragen. Ik weet uit eigen ervaring dat een eerste contact moeizaam kan zijn en met zo’n pot krijg je het makkelijker op gang. Wel zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik niet ook wat spanning voel, maar dat is prima en mag er zijn.

Vandaag
Door alle pieken en dalen van de afgelopen week beleef ik alles wat heftiger. Zo is het vandaag 1 november, de sterfdag van mijn opa. Ik sta bijna nooit stil bij dit soort dagen. Sterker nog ik onthoud sterfdagen en verjaardagen heel slecht. Ik ben er gewoon niet zo mee bezig. Toch onthoud ik de sterfdag van deze opa. Ten eerste is het vlak voor mijn verjaardag. Ten tweede is het de opa die Alzheimer had en dat heeft grote indruk op mij gemaakt. Ik voel mij vandaag raar. Deels verdrietig, maar zonder tranen. Toch ook sterk, door gewoon door te gaan en verder te gaan ondanks alle emoties. Het zijn dit soort dagen en weken waarop ik kan zien dat ik enorm geroeid ben. Dagen waarop ik wel om kan gaan met van alles en nog wat.