Een dag om nooit te vergeten

Alles is nieuw
Het is één van de mooiste dagen van je leven, zo niet de mooiste. Ik heb er dan ook echt van genoten. Al waren er ook momenten die ik niet zo leuk vond. Je kunt je voorstellen dat voor iemand met autisme zo’n dag veel te veel prikkels heeft. In ieder geval voor mij wel.  Alles is nieuw, iedereen wil wat van je en alle ogen zijn op jou gericht.

Openingsdans
Dit was helemaal extreem bij de openingsdans. Thuis tijdens het oefenen had ik natuurlijk nergens last van, maar toen Iedereen in een grote cirkel om ons heen ging staan, voelde ik mij erg nerveus. Dit gevoel bleef, totdat de ober een dienblad vol met glazen achter de bar om liet donderen. Ineens was het weg. Ik had het gevoel dat iedereen daar de aandacht had. Dit was natuurlijk helemaal niet zo en iedereen keek nog steeds naar ons, maar ik voelde mij een stuk beter. De dans ging super goed en er vloeiden een hoop tranen van de mensen om ons heen.

Speech
Het avondfeest kon beginnen en na een paar biertjes voelde ik mij de man. Dit werd alleen verstoord toen de DJ mij de microfoon in de hand drukte en ik wat moest gaan zeggen tegen iedereen. Met trillende handen en knikkende knieën heb ik er een paar lieve woorden uitgekregen. Ik had nog zo gezegd dat dit niet mocht gebeuren. Ik wou niet iedereen toe spreken. Helaas wist de DJ dit blijkbaar niet. Nu zie ik het wel anders als toen en ben ik blij dat ik wat tegen alle lieve mensen daar gezegd heb.

Lekker gek doen
Daarna heb ik de hele avond met mensen gedanst. Nou ja, dansen kan je het niet echt noemen. Bewegen op de dansvloer laten we maar zeggen. Aan het eind van de avond heb ik nog een dikke puntzak met friet naar binnen gepropt, want tijdens het avondeten kreeg ik geen hap door mijn keel van de spanning. Na al het gefeest, bier en de gezelligheid had ik ineens wel trek.

Ik kon niet meer
In de bus op de terugreis hebben we fijn met naaste familie nagepraat. Eenmaal thuis aangekomen was ik zo moe dat ik met bril en al onder de douche ben gestapt. Natalie zei nog: ‘moet je bril niet af?’ Waarop ik met mijn duffe hoofd antwoordde: ‘Oh, euh, ja’ en ik gaf haar mijn bril. Ik lag na het douchen direct in bed te ronken. Ik kon niet meer en was helemaal leeg. Natalie heeft niet geslapen en de dag nog tig keer opnieuw beleefd.

het was een geweldige, vermoeiende, zenuwslopende, prachtige, vreemde, maar o zo mooie dag om nooit te vergeten.