Vrijheid

Hoe vrijheid voelt
Laat ik vooropstellen dat ik dankbaar ben voor de mensen die voor deze vrijheid hebben gezorgd en nog steeds zorgen. Dankzij hen kan ik mijn eigen keuzes maken. Worden er mij geen dingen opgelegd die ik niet wil doen. Ik vind het namelijk erg belangrijk om deze vrijheid te hebben en te voelen.

Daar zeg ik het eigenlijk al. Ik heb wel de vrijheid, maar die voel ik niet altijd. Soms word ik tegengehouden door mijzelf. Al moet ik zeggen dat dit steeds minder het geval is. Ik ken mijzelf goed en ik ga goed om met mijn autisme. Ik ben nu op zo’n punt in mijn leven gekomen dat ik het gevoel heb tegengehouden te worden door het systeem. Dat is dus ook een stuk waar ik geen enkele vrijheid voel. Je moet mee, want anders hoor je er niet bij. En simpel gezegd, kan ik niet mee. De dingen werken bij mij anders en dat vraagt om een andere aanpak.

Gelukkig heb ik wel de vrijheid om te onderzoeken wat het beste voor mij werkt. Alleen sluit dat nog steeds niet aan bij wat de maatschappij nodig acht. Maar mij van een fatsoenlijk antwoord verschaffen of met mij meedenken, ho maar. Ik moet het allemaal zelf uitzoeken. Daardoor voel ik mij gevangen in een Wajong uitkering. Dat geeft mij een zeer onvrij gevoel. Sterker nog! Het beklemd mij. Het remt mij af en houdt mij tegen.

Overal is een opleiding voor nodig. Waar ik op een reguliere school aan moet deelnemen. En dat is niet haalbaar vanwege mijn prikkelgevoeligheid. Vervolgens kies ik de weg die bij mij past. Online studeren, waarbij ik alles vanuit huis kan behalen. Maar ja, dat is dan blijkbaar alsnog niet goed genoeg voor anderen.

Ik weet dat ik op dit gebied klink als een kapotte plaat die steeds hetzelfde stuk afspeelt, maar blijkbaar is het nodig. Er luisteren namelijk nog te weinig mensen. Ik kan veel wanneer ik op de juiste manier word ingezet. Ik kan veel leren als dat op een manier gaat die bij mij aansluit. Ik wil dit ook, want ik wil niets liever dan mijn eigen geld verdienen in een baan die aansluit bij mijn mogelijkheden. Pas dan zal ik volledige vrijheid voelen en het gevoel hebben er echt bij te horen.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Een beklemmend gevoel
Zoals jullie weten probeer ik niet om de dingen heen te draaien. Ik zeg het zoals ik het voel en vind. Nu ik mijzelf niet langer beperk en mij veel vrijwillig inzet en heb gezet, wil ik meer. Dat ik geduldig moet zijn dat kan ik begrijpen, maar ik ben er wel klaar mee dat er tegen mij gezegd wordt dat ik onderaan moet beginnen. Mensen, ik bungel mijn hele leven al onderaan en daar ben ik klaar mee. Er word gebruik van mijn kwaliteiten gemaakt binnen vrijwilligerswerk. Daarin zijn mijn valkuilen van korte duur zichtbaar, omdat ik moet wennen aan de situatie. Dat is niet meer dan logisch. Wat ik bijdraag en bij kan dragen is groter dan alleen vrijwilligerswerk. Het vereist alleen een iets andere omgang dan met een neurotypisch persoon. Maar het lijkt wel alsof ik de enige ben die niet meer bang is. Het lijkt wel alsof ik de enige ben die dit aan wil gaan. Er lijkt zo weinig te kunnen vanuit de andere kant en dat doet mij pijn.

Het is ook niet eerlijk tegenover mij dat er van alle kanten maar geroepen wordt dat die jongen zoveel kan, zoveel bijdraagt en zoveel doet, maar er nooit meer tegenover staat dan een dankjewel en een schouderklopje. Niet meedenken in opleidingen, trainingen en een betaalde baan. Gebruik maken van dat wat ik al kan en bijdraag, ja graag, maar dat verder ontwikkelen en vasthouden binnen een organisatie, ho maar. Want dan gaat het geld kosten en lijk ik dus ineens niet waardevol meer te zijn. Dat geeft een zeer beklemmend en onvrij gevoel.

Tekst gaat verder onder de afbeelding