Een neurotypische maatschappij

Hoge druk
Ik kan zoals altijd natuurlijk alleen voor mijzelf spreken, maar ik weet dat ik niet de enige ben die het zo ziet en ervaart. We leven in een maatschappij die veel van de mensen vraagt. Of je nu wel of geen autisme hebt. Je merkt het aan veel mensen. Ik vind het dan ook niet gek dat de jongere generatie in opstand komt tegen de ‘volledige’ werkweek. Alle (sociale) verplichtingen die je tegenwoordig hebt. Daarnaast werk je om te leven en niet puur en alleen om te overleven. De druk die er door het huidige systeem op mensen wordt gelegd is absurd hoog. Voeg daar autisme aan toe en je kunt je voorstellen dat het heel lastig is om je weg te vinden.

Veel eisen
Je moet aan zoveel eisen voldoen om überhaupt ook maar te mogen beginnen met iets. Tenzij je vrijwilliger bent. Dan ineens ben je super waardevol en kan er en mag er heel veel. Ik kan mijn eigen ervaring met autisme vrijwillig inzetten. Ik mag hele gesprekken voeren met mensen om hun te helpen en verder te komen in hun leven. Spreken voor groepen om te vertellen hoe het bij mij werkt. Maar zodra je er je eigen leven financieel een beetje beter op wilt maken, moet je ineens aan veel meer eisen voldoen. Dus wat zegt al mijn ervaring dan? Wat zegt het dan nog dat ik al die kennis en ervaring nu al over breng op anderen? Wat zegt het dat mij dat nu al lukt? Blijkbaar is mijn waarde in één keer weg zodra het geld gaat kosten.

Het papiertje is het belangrijkste
Nee, mijn waarde is niet weg. Die is nog net zo waardevol. Maar blijkbaar heb ik een papiertje nodig dat zegt dat ik het kan. Praktijkervaring en kennis van hoe autisme bij mij werkt tellen dan ineens niet meer mee bij het helpen van anderen met autisme. Terwijl het vrijwillig wel een enorme waarde heeft. Voor mijn gevoel wil de huidige maatschappij soms vrijwillige functies verzinnen die eigenlijk gewoon betaald moeten worden. Daarbij is het gewoon zo dat de reguliere weg van opleiding en dan een baan in dat veld niet bij mij passen. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar door mijn prikkelgevoeligheid. Dat het zo belangrijk is gemaakt om een papiertje te hebben in onze huidige maatschappij is absurd. Ik loop daar telkens weer tegen aan. Dit geeft mij het gevoel dat ik één of andere halve zool ben die niet weet waar ik over praat. Terwijl ik een hele waardevolle bijdrage heb voor heel veel mensen.

Mensen zien mijn waarde
Dit komt niet puur en alleen van mij. Sini van OpWeg coaching die Natalie helpt zegt het mij. Leonie van de Paaschberg die mij een hele tijd begeleid heeft, zegt het. Ze zegt mij letterlijk: “Het is alsof ik nu met een collega in gesprek ben.” Ik wordt gevraagd door Wilma van het Voormekaar Team Berkelland om met mensen in gesprek te gaan die zij begeleid. Om zo een bijdrage te hebben aan hun herstel en het leren omgaan met hun autisme. Ik ben gevraagd door Jeanet mijn voormalig jobcoach van at.groep om over mijn autisme te vertellen voor haar collega’s. Ik voel en krijg mijn enorme waarde keer op keer te horen en ik zet mij ook voor de volle 100% in. Het wordt door zoveel mensen bevestigd dat ik van onschatbare waarde ben.

Ik zie mijn waarde ook graag eens anders
Het heeft heel lang geduurd voordat ik zelf die waarde ook begon te zien, maar nu zie ik hem. Ik zie de enorme groei die ik heb doorgemaakt. Ik zie de waarde van die reis en alle ellende die ik heb doorstaan. Ik kan daar anderen mee helpen. Sterker nog dat doe ik al. Puur vanuit mijn drang om te geven, helpen en een beter leven voor anderen. Ik krijg hier ervaring en een fijn gevoel voor terug. Erg belangrijk anders kon ik het niet doen. Toch zou ik graag zien dat ik wat serieuzer genomen wordt door de maatschappij. Ik heb veel te bieden. Het is jammer dat ik niet gezien wordt als iemand die ook weleens financieel beloond mag worden voor datgene wat hij doet.

Ik wou dat de maatschappij mijn ervaring, kennis en kunde gingen zien en ze zouden stoppen met kijken naar mijn vmbo-k papiertje. Er wordt teveel gedacht: dat zal dan wel zijn niveau zijn. Ik kijk al jaren hoe ik zo goed mogelijk in het reguliere plaatje pas. Ik werk mij de pleuris om er voor een deel in te passen en bij te horen. Maar ik heb nieuws voor jullie. Ik zal er nooit helemaal in passen. Daarom heb ik een beetje medewerking nodig van de andere kant. Is dat dan zoveel gevraagd?