Mijzelf horen en zien denken

Schrijven
Mensen die mij al wat langer kennen, weten dat ik in het verleden nooit zo’n prater was. Ik hield alles binnen. Tot er dan op een gegeven moment een explosie aan gevoelens en gedachten uitkwamen. Dit was dan zo heftig dat anderen hier geen raad mee wisten. Dat is ook logisch, want hoe reageer je op iemand waar alles in één keer uit komt? Je laat hem simpelweg gewoon even gaan. Vaak na zo’n uitbarsting ging het wel weer voor een tijdje. Tot de volgende uitbarsting natuurlijk.

Ik zag zelf dat dit echt niet de oplossing was voor mij. Ik moest het anders aan gaan pakken. Zo begon ik steeds meer te schrijven en dat gaf overzicht. Overzicht in mijn eigen manier van denken en doen. Dit hielp zoveel dat ik langzaam maar zeker mijn gevoelens en gedachten ook onder woorden kon brengen aan mijn familie. Sindsdien is mijn verstandhouding met mijn familie ook enorm verbeterd.

Praten
Ik vind zelf dat ik mijn gevoelens en gedachten nog steeds beter op papier kan zetten, dan dat ik ze uit kan spreken, maar het wordt steeds iets makkelijker om erover te praten. Heel af en toe bel ik bijvoorbeeld met een nicht van mij. Eerder deed ik dat nooit, maar tegenwoordig kan zo’n telefoongesprek wel 2 uur duren. In gesprek met een vertrouwd persoon kan ik over van alles praten. Dit lukt mij ook een vertrouwde groep met mensen.

Het enige dat ik wel lastig vind is om direct te praten in een groep met onbekenden. Zelfs als het een onderwerp is waar ik echt interesse in heb. Wel moet ik zeggen dat 1 op 1 gesprekken met onbekenden prima verlopen. Dat is echt een vooruitgang die ik gemaakt heb in alle jaren.

Het verschil
Hier merk je dan ook gelijk het verschil met schrijven en praten. Ik schrijf namelijk over van alles wat er in mij omgaat. Iedereen mag dat weten en ik hoop dat het jou (diegene die mijn blog leest) helpt om ook wat beter met jezelf om te gaan. Ik ben ik helemaal niet bang om mijn diepste emoties of gevoelens op papier te zetten en die door anderen te laten lezen. Het is juist fijn om te doen en ik heb er zelf echt baat bij.

Met praten is dit toch net wat lastiger. Het eerste en misschien wel grootste punt is dat je een stuk minder tijd hebt dan wanneer je over iets schrijft. Hierdoor komt het er misschien net iets anders uit als ik het in mijn hoofd heb. Nog een groot punt is dat je bij praten met een ander ook gelijk reactie krijgt op dat wat je zegt. Kortom er is gelijk meer informatie waar mijn brein direct mee aan de slag moet en dan verwacht de ander ook nog dat ik weer reageer op wat hij of zij zegt. Geen wonder dat ik moe ben na een flink gesprek.

Alle twee zijn belangrijk
Bij schrijven kan ik puur mijn eigen gevoelens en gedachten kwijt en hoef ik even niks met dat van een ander. Dat is wat schrijven ook zo fijn maakt. Wel heeft het mij doen inzien dat ik kan praten over dat wat ik schrijf en dat de ander mij vaak hele nieuwe inzichten geeft. Of diegene is het juist helemaal met mij eens, waardoor mijn gedachten en gevoelens juist versterkt worden.

Juist door te schrijven en te praten groei ik als persoon en kan ik mijzelf nog beter begrijpen. Mijn gedachten zijn ook enorm veranderd over de jaren. Ik ben niet meer de handenwrijvende en naar het plafond starende jongeman van 15 jaar geleden. Ik ben Melvin een man met autisme die weet wat er in hem omgaat en niet bang is om dit met anderen te delen. In de hoop zo samen met jou stap voor stap te groeien naar een fijnere toekomst met meer begrip voor autisme.