Blijven leren

Mijn ontwikkeling
De motivatie om mij te ontwikkelen is er altijd wel, maar een manier van ontwikkelen die mij aansluit is een stuk lastiger te vinden. Ik heb natuurlijk veel geleerd door gewoon dingen te doen en uit te proberen, maar daar krijg je geen diploma’s en certificaten voor. Toch zie ik ondanks dat er zoveel eisen gesteld worden, dat ik wel gezien word. Ik zie dat ik erkend word om mijn ervaring en daarmee ook kennis over autisme. Niet alleen dat, ook mijn kijk op het leven en andere dingen worden gezien. Vrijwillig zet ik dit nu ook al in, om anderen te helpen. Laten we eerlijk zijn er kan vrijwillig ook veel meer, maar dat neemt niet weg dat ik een doel voor ogen heb. Mijn visie, mijn missie, mijn plan. Toch ben ik realistisch. Ik weet namelijk dat ik een papiertje nodig heb om er mijn beroep van te maken.

Twijfel
Wederom begint alles bij mijzelf. In mijn gedachten moest ik eerst perse een volledig mbo of hbo diploma halen, maar dit is gewoon niet realistisch vanwege mijn prikkelgevoeligheid. Voornamelijk de vermoeidheid die dat met zich meebrengt. We hebben vorig jaar allemaal gezien hoe dat mij afging. Ik ben er dus wel uit dat het anders moet. Ik heb lang getwijfeld. Jullie weten immers wel dat ik het vorig jaar al over deze 2 cursussen heb gehad. Twijfel leid tot stilstand. Simpelweg, omdat er geen keuze wordt gemaakt.

De gedachte erachter
Wat ik mij als eerste afvroeg was: zijn deze cursussen wel goed genoeg? Kan ik hier straks echt wel wat mee? Kan ik überhaupt wel ergens aangenomen worden als ik deze cursussen behaal? Om antwoord te geven op deze vragen moet ik niet naar anderen kijken. Deze cursussen zijn namelijk goed genoeg voor mij en ik kan er wel degelijk iets mee. Of ik er ergens door aangenomen kan worden weet ik niet dat is namelijk niet aan mij om te bepalen. Wat ik er wel mee kan is voor mijzelf beginnen als coach. Als ik aan het eind van de cursussen gemiddeld een 5,5 of hoger sta behaal ik een instituutsdiploma. Niet zomaar een certificaat. Nee, een diploma! Het klinkt misschien gek, maar dat hielp om mij nog meer over de streep te trekken om dit te doen.

Een jaar
Aangezien ik deze combinatie van life coach en E-coach volg, zal dit ongeveer een jaar kosten om te behalen. Tenminste dat is de tijd die er voor staat. Het mag sneller, maar ook langzamer. Wanneer ik dit tot een goed einde breng wil ik verder kijken. Een cursus ervaringsdeskundigheid als vervolg zou niet misstaan. Ik wil dan ook mijn eigen coaching praktijk opzetten. Dit, zodat ik ook ingehuurd kan worden voor de dingen die ik nu al vrijwillig doe. Maar ook om nog meer mensen te kunnen ondersteunen en breder te helpen dan alleen met autisme.

Opkomen voor mijzelf
Dit blijft altijd een lastig punt. Ik wil natuurlijk helpen. Die drijfveer is onveranderd en zal ook onveranderd blijven. Maar ik moet ook eerlijk zijn en mij afvragen of ik vind dat ik voldoende terug krijg voor de moeite die ik in bepaalde zaken stop. Het eerlijke antwoord is, nee, dat vind ik niet. Het gaat niet zozeer om de hoeveelheid uren, tenminste voorlopig nog niet, maar wel om de waarde van die uren. Dit spreek ik wel uit in mijn blog, maar ik vind het lastig om dit face to face te doen.

Ik vind namelijk dat als jij 40 uur per week waardevol bent, je daarvoor betaalt moet worden. Maar ik vind ook dat als je 10 uur per maand waardevol bent, je daarvoor betaald moet worden. Kortom de hoeveelheid uren is in mijn ogen totaal niet belangrijk, maar wel de waarde van die uren. Het is erg belangrijk voor mijn eigenwaarde om dit uit te spreken. Dat anderen zeggen dat ik belangrijk ben en goed werk verricht is mooi, maar tegelijkertijd is het niet meer als een schouderklopje.

Gelukkig begin ik steeds meer uit mijn schulp te kruipen en begin ik er langzaam over te praten. Ik heb mensen gesproken die het met mij eens zijn. Mensen die al professioneel coach zijn.

De oplossing
Een concrete oplossing voor (mijn) waarde zonder papiertje binnen de welzijnssector heb ik niet en weet voorlopig niemand mij nog concreet te vertellen. Met andere woorden die is er dus (nog) niet. Ik zal zoals altijd mij in bochten moeten wringen en andere wegen moeten bewandelen om er te komen. “Het scheelt dat ik niet anders gewend ben natuurlijk” zegt hij met een knipoog. Ik kom er wel, door gewoon zo door te gaan. En dat papiertje? Daar wordt aan gewerkt zoals je hebt kunnen lezen. Maar dan wel op een manier die bij mij past!