Het ontbrekende stukje

Mijn puzzel
Autisme is zeer raadselachtig zelfs voor mij als autist. Waar de één last van heeft, kan de ander gewoon prima mee omgaan. Het heeft voor mij dan ook 15 jaar geduurd voor ik mijzelf een beetje ken. Elke dag ontdek ik nog weer een stukje van mijzelf en hoe ik om kan gaan met de wereld om mij heen. Ik puzzel en schuif de stukjes in elkaar. Soms kom ik er niet uit en loop ik vast. Dan vraag ik om hulp en praat erover. Door over mijn problemen, uitdagingen en autisme te praten kom ik verder. Ik kan helderder nadenken en kan goed tips, adviezen en informatie krijgen van anderen en deze toepassen op mijzelf. Hierdoor ervaar ik een stuk meer rust. Zo wordt mijn puzzel steeds duidelijker en vind ik het niet erg als er soms een stukje ontbreekt.

Waardevol
Het klopt dat er vaak even gekeken moet worden naar hoe je met mij omgaat, maar dit weegt niet op tegen de grote voordelen die (ik) iemand met autisme kan brengen in de maatschappij. Loyaal, betrouwbaar, gestructureerd, creatief en betrokken om maar een paar kwaliteiten te noemen. Ben ik dan minder waardevol? Alleen, omdat ik soms een vol hoofd heb na een drukke dag. Alleen, omdat het soms wat langer duurt om alle prikkels te verwerken. Alleen, omdat ik het stempel draag?

Geldt dat niet voor iedereen?
Moet er dan niet altijd even gekeken worden naar het hoe en het wat, als er een nieuw iemand in je team komt of bij je bedrijf komt werken? Moeten jullie dan ook niet aan elkaar wennen? Leren hoe het er daar aan toe gaat? Leren hoe je met elkaar omgaat? Praten over dingen waar je tegenaan zou kunnen lopen? Of staan we hier eigenlijk veel te weinig bij stil in onze huidige maatschappij? Nemen we aan dat diegene het allemaal gelijk wel weet?

Communicatie
Mijn ervaring is dat communicatie het belangrijkste is in elke relatie en dat bij veel bedrijven, instanties en organisaties dit beter kan. Mijn ervaring is ook dat mensen met autisme het lastig vinden om deze stap te zetten. Praat maar eens tegen de ‘baas’ over alles waar je mee zit en waar rekening mee gehouden moet worden. Dit kan doodeng zijn en een veel te grote drempel. Daar komt ook nog een stuk sociale druk bij om de hoek kijken. Alles wat er door je hoofd gaat tijdens een eerste kennismaking en in de samenwerking daarna. Moet ik het wel zeggen? Straks word ik hierom afgewezen. Straks krijg ik dat stempel. Terwijl over het algemeen het weinig moeite kost een werkplek in te richten voor iemand met autisme. Het enige wat je zou moeten doen is praten met elkaar. Hoe kan ik jou helpen met een fijne werkplek, zodat jij het best mogelijke uit jezelf en onze samenwerking kan halen? Simpel genoeg zou je zeggen, maar in de praktijk gaat het nog veelte vaak mis.

Geef elkaar een kans
Dit is trouwens niet een probleem dat alleen bij autisme speelt. De onderlinge communicatie kan voor iedereen beter. We kunnen met zijn allen een veel betere, leukere en prettigere werk sfeer creëren. Dit komt iedereen ten goede zowel werknemers als werkgevers. Kijk niet altijd naar de moeite die je in een persoon moet stoppen, maar kijk naar de kwaliteiten die je binnenbrengt en versterkt door op de juiste manier met elkaar om te gaan.

Geef elkaar een kans, oordeel niet meteen, wees eens wat aardiger en behulpzamer voor elkaar. Wie weet mis je wel net die persoon die anders denkt en er een andere kijk op heeft. Wie weet mis jij wel net dat ontbrekende stukje. Wie weet mis je wel net die persoon met autisme.